Melancholie klinkt in de stad net iets anders dan in de natuur. Enfin, zo voelt het toch voor Tanja Wentzel, schrijfster van De Rode Valies.
Enkele dagen geleden nog heb ik aan haar gedacht. Na al die jaren mis ik haar nog steeds heel erg, bij vlagen. Nu staat ze hier na vijfendertig jaar opnieuw voor mijn neus. De tijd heeft ook haar niet helemaal gespaard. Maar ze straalt nog net als toen. Ik raak haar aan, ze voelt nog zo vertrouwd. Ik weet nog precies hoe zij beweegt, hoe ze klinkt. Ik heb haar in mijn vingers. Nu staat ze hier ineens voor me, op het Vossenplein. De kans is klein dat het écht mijn typemachine is. Maar dat maakt weinig verschil.
Omdat we zelf ook van schrijfmachines en het Vossenplein houden, daarom houden we van de Rode Valies.
Aanlegplaats 