Er is iets met de zee en schrijvers. Of met de zee en mensen in het algemeen, dat kan natuurlijk ook. In elk geval koppelt Bene Van Eeghem haar liefde voor golven en getijden aan haar passie voor taal en tekst in teksten over het leven zoals dat zich afspeelt. Met uitzicht.
Ik por de kinderen en zeg dat we moeten vertrekken. Ze weten dat tegensputteren geen zin heeft. Mama wil de zon zien zakken in de zee.
Kort voor zeven uur zijn we op post. We parkeren aan de stormkering, een zachte bries doet de touwen tegen tientallen masten van aangemeerde zeilboten tikken. Het is een bezwerend concert dat de natuur zelf in gang zet. Intussen kleurt het zwerk oranje.
Aanlegplaats 