Bij het huilen blijkt iemand De leidingen verkeerd te hebben aangesloten. Want terwijl het buiten droog blijft Lekt het binnen tranen.
Dit moest eigenlijk een vangst worden over Brussel. De stad die de pijn van dit land zichtbaar draagt, en daarom zo vaak als lelijk en gevaarlijk wordt weggezet. Opnieuw. Of nog steeds.
Stemmen genoeg die daarover iets te zeggen hebben, binnen en buiten onze haven.
Tanja Wentzel, die al jaren over Brussel schrijft, is een goed startpunt. Maar wat blijkt? Zij schrijft over het geluk dat er ook te vinden is, op het Vossenplein, en een beetje verder, in een appartement aan de glazen lift.
Martin Pulaski dan, zeker, en hij heeft inderdaad een noodkreet. Maar ik scroll verder, en wordt diep geraakt door de lijst van plechtige communies. Verlies, is dat dan geen thema? Dat is het altijd al, en ik ga naar Hannes Couvreur, die boos is in zijn meest recente post, maar wat verder het verlies vereeuwigt in het loslaten.
En zo ben ik toch weer terug in Brussel, bij de mensen die volgens sommigen het probleem zijn, en volgens anderen het symptoom. Want pijn heeft dit land, en de bloedkorsten zijn hier, in Brussel.
Die tranen in het begin? Ook die zijn van Hannes.
Twee boeken over fermenteren, twee boeken van Jeroen Meeus, twee vegan kookboeken en twee van Ottolenghi. Er zitten talloze post-itjes tussen. Ze hebben er duidelijk al meer uit gekookt dan ik uit de mijne. Ook de vele potjes met kruiden in het kleine keukentje waar niets aan kwaliteitsvol kookgerief ontbreekt, maken dat ik me hier direct thuis voel.
De bewoners van mijn appartementje reizen graag. Dat zie ik aan de lampen, tapijten, vazen en de djembé. Ik zie het aan hun platencollectie. Ze houden veel van dub, muziek uit India en Afrikaanse landen.
Uit Aankomst op De Rode Valies
Josephine Costers was zijn dochter; als klein jongetje was ik verliefd op haar; nog voor ik had leren schrijven schreef ik haar op de verpakking van een taart een ‘liefdesbrief’, de tekens onleesbaar.
Uit Plechtige Heilige Communies op Hoochiekoochie
Al een paar jaar heb ik loslaten losgelaten. Dat zit zo. Als iemand zegt: “laat het los”, dan denk ik aan zo’n heliumballon aan een touwtje, zo eentje die je stevig moet vasthouden, anders is ie weg.
Uit Loslaten loslaten op Dit hoeft niets te worden
Aanlegplaats 