Aanlegplaats interviewt jongeling op rust Erik Strieleman. Hij zit al klaar in een treincoupé achteraan in de Muze als ik te laat -gedoe met tram 7- arriveer. Na een decennium wonen in Frankrijk is de Muze een vorm van thuiskomen voor Erik. Al staat er geen croque monsieur meer op de kaart. Maar een bolleke is ook voedzaam.
Voor de actieve jongelingen: Erik Strieleman was freelance journalist voor o.a. Humo, De Post, Zondagsblad en vaste redacteur bij Panorama (het weekblad). Vanaf 1980 producer bij Radio 1 en Radio 2 van o.a. ‘De Ochtendploeg’ (met o.a. Stef Bos) en ‘Platenpoets’, oprichter van Radio Donna, netmanager van Radio 2 en TV1. Schreef samen met Paul Jacobs ‘Het Grote Blufboek’ (uitg. In Den Toren 1984). Was gitarist en zanger bij ‘The Previous Century Band’ (1999-2000).
Wij peilen naar het blogbewustzijn van onze man. Is radiorot en zoon van krantenman Frans Strieleman mee met dit toch wel zeer actuele en moderne medium? Al snel blijkt dat we hier te maken hebben met het auditieve type, van de soort Socrates zeg maar. Pas Plato typte alles over.
Ik heb geen blog, want ik ben lui. Nochtans heb ik als journalist talloze artikels uit mijn elektrische schrijfmachine geperst. Maar dat ging altijd met veel moeite gepaard. Een verhaal uitpluizen, iemand interviewen, dat was nooit een probleem. Maar daar dan 5 velletjes kwarto uitpuren was altijd een marteling. Ik ben geen schrijver en daar heb ik me bij neergelegd. Gelukkig was er de radio. Ik hoorde een programma (Het Oorbeest van Edwin Brys op Radio 2) en ik wist meteen: dit wil ik ook doen. Spelen met muziek, techniek en taal, dat was een ideale combinatie voor mij. Een tekst, dat zijn letters op een blad. Als die luidop gelezen worden, dan krijgen ze een andere dimensie. Of zoals Leo Ferré zei over poëzie:
“Toute poésie destinée à n’être que lue et enfermée dans sa typographie n’est pas finie.
Elle ne prend son sexe qu’avec la corde vocale tout comme le violon prend le sien avec l’archet qui le touche… »
Ik wil dus eigenlijk best schrijven, maar liefst als de stem, in zang of spraak, uiteindelijk het instrument wordt. Ik schrijf met mijn oren. Dat gebeurt ook als ik lees: ik hoor de stemmen van de schrijver en zijn personages in mijn hoofd, echt waar.
(We bestellen nog een voedzaam bolleke omdat De Muze geen croque monsieur meer heeft. Ik hoor plots muziek in elke blog van Aanlegplaats. Elvis, Roy Orbison, Prince bij Vitalski, Dirk van Boxems stevige basso continuo, Sinead O’Connor bij Marieke Groen… Verbeter, vul aan…)
Een gezongen blog, daar wil ik nog eens over nadenken.
Wie zou er absoluut een blog moeten beginnen, en waarom?
Mensen die, weg van hun tribune, in mensentaal durven schrijven.
Wat is tegenwoordig mensentaal?
(na twee bollekes:)
Heren en Dames die hun eigen leven minder belangrijk durven vinden dan de mensen en dingen die hen omringen en muziek die hen ontroert. Heren en Dames die hardop durven vragen en twijfelen en kwetsbaar zijn. Petra De Sutter. Mijn vroegere hoofdredacteur (van Panorama, n.v.d.r.) Piet Teigeler, die schitterende stukjes pleegt op Facebook. De man die in de supermarkt een wijnrek stond in te laden en die een klant, die om advies vroeg, antwoordde: “Wijn? Daar weet ik niks van. Dat zijn rotte druiven in een fleske, dat drink ik niet!” En ook elk jongmens dat iets wil vertellen en iets te vertellen heeft, dat wil schrijven , dat de woorden in een boek wil ruiken en de stemmen horen in zijn hoofd, en dat ik wil toeroepen: “schrijf, schrijf, gooi je woede, je hartstocht, je tederheid eruit en oefen, oefen tot je vingers blauw zien van de schrijfkramp”.
Een blog van Wannes Van de Velde had ik ook gevolgd. Gelukkig heb ik hier zijn dagboeken.
Wij, bij Aanlegplaats, zoeken er nog steeds naar, en we krijgen het maar niet scherp: wat maakt dat een blog echt goed is?
Ik kan enkel zeggen welke teksten mij kunnen aanspreken. Een tekst met een begin dat een verwachting oproept, correcte taal, met veel fantasie en humor en betrokkenheid. En als het even kan, een slot dat een antwoord geeft op het begin en dat alle onrust wegneemt. Maar de ware schrijver is degene die alle regels beheerst maar ermee durft te spelen en vrij durft zijn.
Aanlegplaats 