Wie hip en cool en succesvol is en zo, die heeft geen tijd om goede blogs te schrijven.
Maar voor de niet zo hippe meisjes en jongens is de blog het ultieme wraakmiddel. Zie je wel dat ze goed zijn terecht gekomen? Zoals deze week Rein Hannik, die ook vertelt over mijn jeugd – of zo lijkt het toch. Of dichter Bo Vanluchene (nieuw op Aanlegplaats!), die voor de liefde naar London is verhuisd, en daar verslag over uitbrengt. Of Suzanne Brink, die voor een fietstijdschrift iemand interviewt die niets over fietsen te vertellen heeft, en geen idee heeft hoe het gesprek af te kappen.
lk dool weer door die gang, nu als een ‘aanwezigheid’, om een jonge Rein te waarschuwen voor wat er komen gaat. Ik hoor de piepende schoenzolen. Het geschreeuw. Het gelach. Het gehoon. De bassen van de leraren. Het krijsen van de juffen. Het rinkelen van de schoolbel. Ik voel de onmacht weer. De onoverbrugbare afstand tot meisjes. Tot populariteit. Maar ook tot thuis. Tot alles.
Uit: De absentie van Rein Hannik
Na de aankoop van wat poëzie, trok ik naar het gratis deel van Tate Modern. Voor Cultuur met de grote C. Nu klinkt het per ongeluk toch alsof ik een cool leven heb, maar ik heb vooral wat overweldigd naar reusachtige Rothko’s gestaard en een deur proberen te openen waarop stond dat die naar een ‘stille kamer’ leidde voor mensen die even rust nodig hadden, maar ik kreeg die helemaal niet open, er was geen klink en op den duur moest ik cool wegwandelen alsof dat aldoor al mijn bedoeling was.
Uit: De gezonde inbreker van Bo Vanluchene
Daarna ging hij los. Levensloop, cv en alle boeken die hij had geschreven. Soms stond hij op: ‘Dit boek heb ik ook nog geschreven.’
Zijn vrouw zat er ook gezellig bij en lachte hard om zijn anekdotes.
‘Maar om terug te komen op de fiets’, probeerde ik vaak.
Hij luisterde graag naar de Tour de France op de radio, fantastisch hoe die wielrenners de grenzen van hun eigen kunnen opzochten. Verder had hij niks met fietsen.
Uit: Mislukt interview over Jezus en de fiets van Suzanne Brink
Aanlegplaats 