Wanneer ik de dienster het metalen trapje naar het terras zie afkomen met in haar handen een blad met daarop twee dampende cappuccino’s, weet ik dat ze dadelijk de inhoud van een van de koppen in de schoot van een klant zal gieten. Ik zie het aan de lichte, nauwelijks waarneembare aarzeling van haar voeten tussen tredes drie en vier. Ik wacht tot ik het achter mij hoor gebeuren.
Katrin Van de Velde heeft haar mooie blog Dagvinder ten grave gedragen, en schrijft nu weer verder op In casu di nebbia. Met dezelfde gevoeligheid. Volg haar ook daar.
Aanlegplaats 