Als er één bodem zit in ons bestaan dan heet die vertrouwen. Ik vertrouw erop dat mijn benen me zullen dragen als ik ze uit bed zet, zelfs in de verkeerde volgorde. Ik vertrouw erop dat ik geen mes in mijn rug krijg als ik de deur uitga. Vertrouwen is de standaardinstelling van de mens en de samenleving, daar ben ik van overtuigd. De meeste mensen deugen.
Kristien Bonneure (en af en toe ook haar partner Lucas Vanclooster) verzamelen de sporen van hun leven, in de hoop er ook na het drama wat hen overkwam de zin van te blijven inzien. Dat we mogen meelezen, de blik op de wijde wereld gericht, is mooi.
Aanlegplaats 