O tempora, o mores! Ingrid Verhelst leeft heel erg in het nu, en soms, ja soms, ook een beetje in de sixties:
‘Jakkes!’ zegt hij. ‘Die heeft haar in haar oksels!’
…‘Zo was dat toen, jongen. In de sixties had iedereen okselhaar.’
…‘Nee!’ Zijn ogen staan bol van afschuw. ‘En dat lieten jullie gewoon groeien?’
…‘Ja.’
‘Pfff! Hoe mega vies is me dat! Blij dat ik nu leef.’
Taal en schrijftips, heden en verleden, en altijd: taal en verhaal. Ik herinner me dat ik op mijn tiende man wilde worden, op mijn twaalfde heilige, op mijn veertiende parachutespringer en op mijn zestiende ontdekkingsreiziger. Uiteindelijk ben ik dat ook allemaal geworden.
Aanlegplaats 