We hoeven David Troch niet voor te stellen. Stadsdichter, proza, eenlettergrepige (dat zijn er wel zes) gedichten. Vader, hardloper, treinreiziger. Man van het woord – en dus ook een blog waarin hij over dat alles verslag doet.
Als jij het voor het zeggen had, zou er in elke trein een koffiebarretje zijn. Geen steriel geval, oh nee, je zou het inrichten zoals je jouw barretjes graag hebt. Veel hout, krakend hout, de tafels, de stoelen, de vloer. Boeken tegen de wanden. Een niet al te opdringerig muziekje. Gedempte gesprekken. Beetje donker. Beetje duister. Schaars licht. Lampionnetjes. Kamerplanten. In gouden lijsten foto’s en posters uit de jaren twintig, dertig, veertig van de vorige eeuw. Kleurrijke porseleinen kopjes en bordjes. Een overvloed aan lekkernijen. De verscheurende keuze tussen bananenbrood, appel-kaneeltaart en brownie. Een keur aan koffie en thee. En achter de bar een barista met de gulste glimlach.
Aanlegplaats 