De blogs van de week beginnen meteen to the point. Over reizen en kijken vlakbij. Geen blinde toeristen die naar hun buiktasje graaien. Hier volgen observaties van dromers die rustig door de tijd wandelen.
Koen Vandenborre beweert dat hij zelden ergens naartoe gaat. Toch weet hij de treinpassagier tijdens een zeldzame treinrit beter te observeren dan de dagelijkse pendelaar die druk op z’n iPhone scrolt. Anne Broeksma beschrijft het landschap als een figuratief schilderij van Mondriaan. Je zou vergeten hoeveel er vlakbij gebeurt. Van de grond onder je voeten in de tuin tot aan de horizon. Caspar Visser ’t Hooft ziet de figuren van de tekenaar en schilder Daumier in levenden lijve wanneer hij zich begeeft tussen de stakende menigte in Frankrijk. Verschillende tijden en beelden komen samen in het nu.
Ik neem bijna nooit de trein. Dat komt omdat ik zelden ergens naartoe ga. Ik herinner me een treinreis naar Brussel met mijn vader. Ik was nog een kind en hij een gerespecteerde ambtenaar met een belangrijke functie in onze hoofdstad.
uit: De reiziger op Oefeningen in rusteloosheid
De bomenrij in de verte voorbij het weiland is een ribbenkast waarachter Slot Zuylen net te zien is. In de zomer wordt het Slot aan het zicht onttrokken door bloeiende bomen, het riet langs de sloot en de braamstruiken tegen het hek.
uit: Moestuin jaaroverzicht 2022 op Notulen bij het ongetemde
Wanneer je vandaag types wil tegenkomen zoals in de negentiende eeuw Daumier ze tekende, of zoals ze voorkomen in Franse zwart-wit films uit de jaren ‘40-’50 – types die sindsdien in ons onderbewustzijn zijn blijven haken onder het label ‘echte Fransen’ – die moet eens meelopen in de bonte stoet van een vakbondsstaking.
uit: De Fransen staken ! op Schrijver in Frankrijk
Aanlegplaats 