Op je eentje is het gemakkelijk. Begeef je in relatie met anderen en de grootste rampen staan klaar om zich te voltrekken. Groot is de kans dat je je dagen, maanden, jaren wilt verstoppen onder een dekentje, je afvragend waarom je in hemelsnaam zo nodig iets moest zeggen/ doen/ tegenkomen. En toch doen we het, constant en vol goede hoop.
De ontzettend moedige mensen van deze week zijn: Herman Loos, die na een Twitteropstoot tevergeefs in verbinding probeert te treden met zijn opponent, Eveline Vanhaverbeke die lijf en geest in handen legt van maestro Heberto om haar angsten aan te pakken en Ingrid Verhelst die – misschien – in de meest angstaanjagende relatie van allemaal stapt: het huwelijk.
Het was een pijnlijke val, voor allebei, maar de weigering tot gesprek was pijnlijker. Wekenlang analyseerde ik wat er gebeurd was, ik ging op google maps de plek bestuderen, bestookte mijn vrouw met vragen en bedenkingen, tot ze het kotsbeu werd. “Je bent gewoon op een eikel gebotst. Niets meer. Hou op.” En misschien is dat de enige waarheid. Ik ben gewoon op een eikel gebotst. Maar tot op de dag van vandaag kan ik nog steeds niet door het centrum van Mechelen fietsen. Net zoals ik ruim drie maanden van het interactieve deel van internet wegbleef.
Uit: Een aderlating voor sluipend gif door Here comes Herman
De vele trauma’s zitten te diep, ze raken er niet uit. Samen met de zware kankerbehandelingen hebben ze me de das omgedaan. Alle uitputting die er al jaren was werd door mijn ziekte tot op de bodem uitgediept. Ik ben op.
Ik ga dus naar Peru. Geen idee hoe ik er zal geraken, met die ogen die om zeven uur ’s avonds al dicht beginnen te vallen. Geen idee hoe ik met dat uitgeputte lijf drie vluchten na elkaar moet nemen in mijn eentje zonder om te vallen van de vermoeidheid. Maar het moet. Het voelt als de enige keuze, mijn enige kans.
Uit: De overgave door Flow with life
In de sweet seventies gaf ik het jawoord aan de vader van mijn kinderen, in de zekerheid dat ik totterdood bij hem zou blijven. Twintig jaar later liep hij op een zonnige vrijdagmorgen de trap af om niet meer terug te keren.
Ik heb me nooit zo mislukt gevoeld als toen. Tenzij misschien die dag, maanden later, toen de rechter de scheiding definitief maakte. Ik val nog liever dood dan nog eens te scheiden, en de enige manier om een scheiding te vermijden, is NIET trouwen. Duidelijk, toch?
Uit: Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 2 door Ingrid Verhelst
Aanlegplaats 