In de diepste diepten en spelonken der gedachten bestaan er verloren en nieuwe, zelfs toekomstige universums, waar wij niet in willen vallen of net weer naar verlangen.
Bene Van Eeghem leerde bij over systemen van iets ingewikkelds waardoor je per ongeluk in een verkeerd of ander universum belandt. Naar het schijnt moet je dat vermijden. En dat kreeg dan weer een Engelse naam die klinkt als een fancy wintersport in een glimmend strak pak.
Kristien Bonneure beschrijft een actueel universum dat is volgepropt met belevingsmomentjes, boeiende activiteitjes en aan te vinken must sees, ook niet te vergeten zijn de lijstjes met de allerinteressantste supertips, de niet te missen zus en zo en natuurlijk de best of van dit en dat.
Caspar Visser ’t Hooft droomt weg bij een vervlogen universum van bloemetjesbehang, rinkelende munten en oude telefoontoestellen. Hij vond de sleutel van dat universum weer, ergens achterin een lade van z’n bureau.
Dit gezegd zijnde stop ik met schrijven en start ik prompt een zoektocht langs alle plinten van ons vakantiehuis. Ik speur tot ik die radioactieve spin vind en vraag hem met aandrang om mij te bijten. Daarna kan ik beginnen glitchen gelijk zot, liefst richting een echte zomer.
Uit: ‘Glitchen’ gelijk zot van Bene Van Eeghem
Natuurlijk is dit geen pleidooi voor lethargie. Wel mogen er wat minder prikkels in mijn hoofd. Ik probeer (!) zorgvuldig te kiezen, traag te savoureren in een rustgevende en toch niet geestdodende zomer. Naar de wolken kijken mag al eens helpen. Liggen als Snoopy op zijn hok.
Uit: Niets te doen van Kristien Bonneure
Ik herinner me nog hoe ik ’s avonds door een park wandelde met hoge bomen. Dit park bleek te grenzen aan een beek die vanuit het plateau met de vulkaantoppen van de Puy de Dôme en de Puy de Sancy bruisend de vlakte in stortte. In het park stond een ouderwetse badinrichting in neo-byzantijnse krul- en tierlantijnstijl. Ik had kort tevoren Mont-Oriol van Maupassant gelezen. Ik zag ze hier rondwandelen, de sluwe Père Oriol, op wiens terrein een geneeskrachtige bron was ontdekt en die er een mooi slaatje uit sloeg, de Docteur Bonnefille, de directeur van de thermen die bij de bron waren gebouwd, de Marquis de Ravenel en zijn dochter Christiane, die getrouwd was met een rijke bankier wiens grootste wens het verwerven van een adellijke titel was.
Uit: De sleutel van Schrijver in Frankrijk
Aanlegplaats 