In onze goed gestoffeerde haven viel Julie onmiddellijk de blog van Vitalski op – de man die zich ontpopte van nachtburgemeester tot Don. Een Don heeft het druk maar als ze uit de Kempen komen, zijn ze ook nog eens gezegend met een doortastendheid en een werkethiek waar de kernleden van de Cosa Nostra hun hoed voor afnemen. Al ruim zeventien jaar blogt Don Vitalski elke dag. Dat zie ik Don Vito Corleone hem niet snel nadoen.
Julie Cafmeyer: ‘Wat is zo fascinerend vind aan Vitalski is dat hij steeds op stap gaat in de stad en daar dan verslag van brengt. Bovendien is hij een geboren performer, een echt podiumbeest én, als je hem persoonlijk spreekt, blijkt hij ook een beminnelijke man te zijn. ’
In haar netten ving ze ook Catherine Ciseaux, de blog van Katrien Scheir. Een van de best schrijvende illustratrices van het land. Of een van de best illustrerende schrijfsters.
Julie: ‘Ik heb Katrien Scheir leren kennen kennen toen ze nog voor de Zwarte Komedie werkte – een plek waar ik ook nog een tijdje heb gewoond. Ik vond het als jonge vrouw inspirerend om te zien hoe zij het werken achter de schermen van een theatergezelschap combineerde met schrijven, illustreren en bloggen. Haar satirische kijk sprak en spreekt me aan. Wat me aan Catherine Ciseaux – en aan haar blog – bevalt is haar zachtheid, zonder dat die een maatschappelijk engagement in de weg staat. Ze kan brutaal zijn en neemt geen blad voor de mond.’
Om af te sluiten keerde Julie terug naar haar begindagen in Amsterdam toen ze nog een zoekende schrijfster was. Het eerste online tijdschrift dat haar een kans bood om haar talent voor een breder publiek te verfijnen was Hard//hoofd Zoveel jaren later bestaat het nog steeds. Zoveel jaren later biedt het nog steeds nieuwe kansen aan aanstormende hemelbestormers.
Julie: ‘Tot slot kies ik Hard//hoofd omdat ik daar begonnen ben. Het was de eerste keer dat mijn blogverhalen door een extern platform werden opgepikt en dat ik de kans kreeg om me verder te ontplooien. Die waardering deed me deugd. Hoewel het niet steeds evident was – na de vrijheid die ik als blogger genoot – om plots met een redactrice samen te werken, toch ben ik Hard//hoofd nog altijd dankbaar dat ze mij die kans geboden hebben. Mijn teksten werden ook geïllustreerd en daarvoor deed ik beroep op de zeer getalenteerde Anouk Vercouter. Voor jonge artiesten is het een platform van onschatbare waarde. Het is een eerste brug tussen je eigen ding doen en gepubliceerd worden.’
‘met die elektrische fiets is dit een vreugde, mensen; dat fietsen zelf ook, bedoel ik… ik was juist zes uurs aan één stuk door aan het typen geweest, aldoor aan die laptop in deze harde ligzetel; en cyferen en bellen, met ministeries van binnenlandse zaken – heel eventjes een frisse neus, goed idee…
zo’n elektrische fiets is eigenlyk een brommertje – maar dan zonder dat debiele rumoer.
zo’n elektrische fiets is eigenlyk een skateboard – maar dan zonder dat je jezelf ermeê moet staan afduwen…’
Uit: State of being van Vitalski
‘Het Pomodore-model en de Eén-twee-drie-methode worden mij bijgebracht, terwijl ik verlang naar een lunch met zongedroogde tomaatjes in het leescafé niet ver van hier, waar er grote ramen de zon verwelkomen, waar ze Johnny Cash draaien en waar er kranten en tijdschriften liggen.
De vrouw van de zelfzorgcursus gooit de bles van haar kievitkapsel elegant achter haar oor. Ze betaalt veel voor lelijkheid maar werkt er gelukkig hard voor.’
Uit: Zelfzorgzorgen van Katrien Scheir
‘Een knap en stoer gekleed persoon met een gitaar, met wat van een afstandje lijkt op een kinpiercing, stapt in. Als de gitarist een FIFA-poppetje was, waren de statistieken als volgt: persoon, niet mannelijk en niet vrouwelijk, een meter of 1.70, opvallend tenue. Gitaar op de rug. Snelheid: ondergemiddeld. Kracht: ondergemiddeld. Tactiek: ontwijken. De gitarist checkt kort de arena en verplaatst zich naar een andere coupé. Maar daar komen een paar aanvallers op af.’
Uit: We hebben een probleem met de derde helft van Marthe van Bronkhorst in Hard//hoofd
Aanlegplaats 