Ik heb al heel lang veel bewondering en waardering voor het werk van Kristien Bonneure. Met haar deel ik een grote liefde voor en koestering van stilte in alle facetten. Zij is in haar schrijven en haar werk zo trefzeker, zo productief, veelzijdig, inzichtelijk, kwetsbaar, discreet en no-nonsense. Altijd nieuwsgierig ook, ze legt verbanden en associaties die iets vertrouwds telkens anders belichten. Op haar blog Stil leven met en zonder woorden verzamelt ze haar stukken die ze voor VRT en Tertio schrijft. Het is een organisch geheel, met heel veel boeiende info over alle actuele spraakmakende expo’s en culturele evenementen, aangevuld met haar eigen ervaringen en beschouwingen over o.a. stilte en vertraging. Wanneer ze ons een glimp toont van de afgrondelijke diepte van verdriet in persoonlijke columns of poëtische stukjes, grijpen die aan vanwege de niet-sentimentele, zo levensechte en liefdevolle verwoording.
Dit is een stukje uit een reportage over de expo van Bill Viola in La Boverie Luik. Niet echt een typisch blogartikel, maar het treft me wel:
In ”The dreamers” drijven mensen in ondiep water, in “Ocean without a shore” zie je telkens opnieuw mannen en vrouwen verschijnen en verdwijnen onder een stortvloed van water. Als kind van vijf viel Bill Viola in het water. Hij werd door een oom gered. ” Ik zag daar de mooiste wereld ooit,” zei Viola later in een interview. “Een kleurig paradijs met wuivende planten. Ik zag dat het echte leven zich vaak onder de oppervlakte bevindt.” Geboorte en dood, het mysterie van het leven: dat zijn de eeuwige thema’s van Bill Viola. Hij is gefascineerd door mystieke auteurs uit alle geloofsovertuigingen; samen met Kira woonde hij ook lange tijd in Japan en bestudeerde daar het boeddhisme. Kira leest voor uit het dagboek van haar man: “De basis van mijn werk is twijfel. Niet-weten. Vragen zonder antwoord. Daardoor kom ik nooit op mijn bestemming en dat betekent net bevrijding.”
uit: Een trage diepe reis van Kristien Bonneure
Caro Van Thuyne is de meest onzichtbare maar met haar werk sterk in de kijker lopende Vlaamse vrouwelijke auteur van de laatste jaren. In 2023 leverde ze Bloedzang af, een zinnelijk, doorleefd moederboek dat diep graaft in lichamelijkheid, vrouw zijn, rouw en taal. Maar stiekem hou ik eigenlijk meer van haar liefde voor al wat leeft en haar natuurobservaties, die ze ook samenbracht in Hier begint de natuur. In haar blog Het kleine kijken doet ze precies dat: goed kijken, en daar geheel eigenzinnig verslag van doen. Net zoals in dit fragment uit Kerstdicht:
het onvriendelijkste dat ik
op mijn wandeling zag
was dat grote villadak
met huismussenpannen gierzwaluwpannen dakpannen met
vogelherbergen en
in elke vogelvide was zo’n plastic bladvanger
zo’n boldraadrooster dat de bladval
in je dakgoot uit je regenpijp houdt
was zo’n plastic bladvanger gewrongen
iemand was speciaal dat dak op geklommen
om met misbruik van middelen
elke vogelherberg te sluiten
uit: Kerstdicht van Caro Van Thuyne
Ivo Victoria is intussen zowat een Amsterdammer in hart en nieren, vermoed ik. Met een unieke stem in zijn proza, als columnist voor o.a. een grootbank of maatschappijkritisch in De Morgen, over familievakanties in Bretagne en opgroeiende dochters, zijn stukken zijn altijd lezenswaardig en nooit vrijblijvend. Ik schrok wel wat bij onderstaand blogbericht. Gaat het goed met je, intussen, Ivo? Of gaat Een schitterend verval bijna in druk?
Naast mij zat mijn vrouw onverstoorbaar te lezen op haar telefoon. Een artikel over artificiële intelligentie, zei ze. Mijn vrouw weet, beroepsmatig, akelig veel over AI. Wanneer ik haar bij het ontbijt op het zoveelste verontwaardigde opiniestuk terzake wijs van de een of andere collega-schrijver of kunstenaar, die de unieke onvoorspelbaarheid van het creatieve brein en de menselijke verbeelding bezingt, heeft mijn vrouw meestal niet veel meer nodig dan de tijd die het kost om een boterham te smeren om haarfijn uit te leggen hoe volstrekt kansloos de strijd tegen de eigen onvervangbaarheid precies is, zonder daar ook maar een moment genoegen in te scheppen. Mijn vrouw, lieve lezer, bestaat uit niets dan pure goedheid, en is hoogst zelden op leedvermaak of cynisme te betrappen. Ik ken niemand die zo oprecht is als zij, en daarom wist ik dat de ironie van de situatie haar ook nu volledig ontging, en het niets meer dan een objectieve, waardevrije nieuwsgierigheid betrof die ertoe leidde dat ze in de wachtkamer van de neuroloog, wachtend op de uitslag van de hersenscan van haar man, zat te lezen hoe diens brein op termijn eenvoudigweg vervangen zou kunnen worden door een stukje zelfredzame technologie, en ik vrees dat dat dit ook precies de reden is waarom ik van haar hou.
uit: Een schitterend verval van Ivo Victoria
Aanlegplaats 