Aan Gerbrand Bakker

Dit is de derde brief in de eerste ketting van onze reeks Flessenpost. Marjon schreef aan Marita, die schreef aan Ingrid Vanderkrieken, die nu schrijft aan… Gerbrand Bakker.

Beste Gerbrand,

Een brief schrijven aan mijn grote voorbeeld is iets wat ik in normale omstandigheden niet zou doen. Ik zou niet durven. Maar omstandigheden kunnen veranderen, nietwaar, en nu we allebei in de literaire haven Aanlegplaats liggen aangemeerd, vind ik dat ik deze gelegenheid niet voorbij mag laten gaan. Niet op mijn leeftijd. (Wenn nicht jetzt, wann dann?) Ik heb al spijt genoeg van alle keren dat ik tegen mensen niet heb gezegd dat ik ze bewonderde of graag zag. Nog meer nadat ik de brief las die Marita van Marita´s overpeinzingen aan mij schreef. Sommigen zijn al dood! En hoe fijn is het niet bij leven te vernemen dat iemand je bewondert of genegenheid voor je voelt?

Mijn kennismaking met jou – of beter: jouw oeuvre – begon met Boven is het stil. Zo´n vijftien jaar geleden kocht ik het boek op aanraden van een Duitse vriendin. Vreemd gevoel was dat: mijn vriendin had de Duitse vertaling al en ik, die zoveel las, wist niet eens dat het boek bestond. Ik denk niet dat dat aan mij lag, en ik ben dan ook altijd van mening geweest dat jij in het Nederlandse taalgebied toen niet de erkenning kreeg die je verdiende. En als ik me niet vergis, vind jij dat ook. Wel leuk hoor, het gemopper somtijds op je blog, je commentaren op collega´s, boekenprijzen en de werking van jury´s. Maar goed. Ik geraakte zwaar onder de indruk van je boek en toen mij op de Schrijversacademie naar mijn drie lievelingsboeken en -schrijvers werd gevraagd, zat jij erbij met Boven is het stil. Ik wilde kunnen schrijven zoals jij: in een karige stijl, meer suggereren dan beschrijven, met “kale” dialogen die natuurlijk en raak de personages typeren. Eliane de Bleser van Andere Woorden kan dat ook heel goed. Ze kan nog meer, maar dat moet je zelf maar eens lezen.

Tot mijn grote vreugde kreeg ik met dit boek ook mijn man weer aan het lezen. Na De leeuw van Vlaanderen (verplichte schoollectuur) had hij geen boek meer aangeraakt. Hij vertrouwt nu op mijn goede smaak en leest alles wat ik hem aanraad. Als hij voor de rest ook eens naar mijn adviezen zou willen luisteren, was mijn wereld helemaal in orde.

In januari van dit jaar deed je op je blog een oproep tot ideeën voor een nieuw boek. Je schreef: Ik heb zin om een roman te schrijven (de romans van bevriende schrijvers vliegen me om de oren) maar zoals gebruikelijk een gebrek aan verbeelding. Het liefst een idee met twee elementen …

Dat je als gerenommeerd schrijver die vraag durfde te stellen vond ik geweldig. Hiermee gaf je aan dat schrijven voor jou iets is van kunnen en van willen. Wég met de mythe van het heilige moeten en de goddelijke inspiratie. Schrijven is ervoor gaan zitten en het doen. Wat een opluchting was me dat, en hoe herkenbaar: Gerbrand Bakker die niet overloopt van de ideeën en toch wil schrijven. Net als ik. Echt, het was een grote opluchting, én een stimulans.

Zo, ik ben gesprongen. Rest me nog je veel succes te wensen met alles wat je schrijft. Of het nu fictie is of non-fictie: ik ben voor eeuwig fan. Ook succes met de verkoop van je huis in de Eifel. Je pakt het goed aan, vind ik, met het oprakelen van je blogberichten in verband met de destijdse verbouwingen. Ben benieuwd naar wat het hierna wordt en hoop dan ook dat een inkijk in jouw leven op Dingetjes enzo nog lang mag blijven duren.

Met hartelijke groet,

Ingrid