Une starlette à avenir prometteur, zo voelde de jonge Merel de Vilder Robier zich in het gezelschap van haar flamboyante – en nu overleden en met weemoed en liefde bezongen oom D.
Une starlette? Dat moet een geinternaliseerde male gaze zijn, en tegen die blik trekt Caro van Thuyne moedig ten strijde. Onze steun heeft ze, en misschien ook wel die van de man die zo de aandacht van Marij Cornelis heeft getrokken.
Weten die mensen bij leven wel hoe gij opgetrokken zijt uit pure, oversneden amour profond et inconditionnel van en voor hen? Ook al loopt ge altijd weg van de wereld, wegwegweg, terug in de schelpe, weer in uwen bolster, naar binnen naar binnen, de slotgracht over, de brugge raprap opgehaald! Buitenmaats bovenaardse gevoelsmensen kunnen namelijk niet leven met le quotidien des choses en moeten bijgevolg vluchten. Sommigen naar een veilige haven. Anderen in drank en feesterije.
Uit: Notitie van 20 augustus 2024 van Merel de Vilder Robier
Ik daag elke lezer uit een woedende menopauzale vrouw het zwijgen op te leggen. Ze is te oud geworden om zich nog te laten commanderen door mannen. Ik geloof dat vrouwen pas echt volkomen zichzelf worden vanaf hun menopauze, hoe beangstigend ze dat ook vinden. De tijd van pleasen is voorbij, gedaan met braaf en bevallig zijn voor de almachtige man.
Uit: Recht van antwoord op Het kleine kijken
Ik had hem willen lezen.
Gisteren kruiste ik een man op een voetpad vol drukte. Hij liep links, ik passeerde langs rechts. De tijd om mekaar te kruisen, amper meer dan dat, niet meer of langer kijken dan nodig om niet tegen mekaar aan te lopen.
Uit: ? op Fragmenten
Aanlegplaats 