Er is niets eenvoudig aan eenvoud. Onze bloggers weten er alles van. Kimme Tigra zit met een mediterende reisgezel en wil naar huis. Joost Elli zit met de kwaliteit van zogenaamd ambachtelijk eten. Caspar Visser ’t Hooft zit met een hek met afstandsbediening. Of nee, eigenlijk is het niet het hek dat hem parten speelt. Het zijn de mensen, die er steeds voor gaan staan.
Mensen toch.
Voor onze kampeertrip neemt mijn reisgenoot micellaire reinigingslotion, vochtinbrengende crème, revitaliserende vitamine D druppels, hydraterende moisturizer, 4 gezichtsmaskers, start-to-glow lotion, 2 lippenbalsems (één met en één zonder zonnefactor), een pedicuresetje en handcrème mee. Ik een spork.
Uit: Kimme Tigra op Instagram
Gelukkig strijkt er een paar keer per jaar de kermis neer. Foornijveraars zijn trots op hun vak. Al lijkt ook de tijd dat je voor eenvoudig foor-food blindelings op de forains kon rekenen voorbij. Die teloorgang begon vijf jaar geleden. Toen ik zag hoe de ouwe Paul Van der Borght nog maar moeizaam in en uit zijn pensenkot geraakte en wist ik het: het einde van de perfecte braadworst was in zicht. Dat is intussen de harde realiteit.
Uit: Braadworst (by Van der Borght) op Joost Elli
“Ken ik u?”
“Nee, maar u blokkeert mijn uitgang.”
“Ken ik u?”
Deze conversatie gaat nog een tijdje door, in exact dezelfde termen. Alsof ik meneer niets mag zeggen, omdat ‘ik hem niet ken’.
Uit: Het hek op Schrijver in Frankrijk
Aanlegplaats 