Niets wat ons zo scherp naar het leven laat kijken als de dood. Marijke Cornelis ziet helder de familiebanden op een afscheid terwijl ze nadenkt over verlies. Ook Sarah De Grauwe mijmert over sterfelijkheid in het ‘universum van verval’, haar tweede thuis, de Westhoek. In deze context van meedogenloze tijd komt Vitalski met een verrassend advies, ingegeven door de digitale versie van een Chinees orakel.
Op de eerste rij schuiven de kleinkinderen aan. Jonge vrouwen, en jonge mannen, frêle nog van leden, gestoppeld rond hun mond. ‘Baarden zijn in’ fluistert iemand in een oor. Fluisteren is als schreeuwen in de stilte van dit ruim.
Uit: 30 op Zon, Zen en Murphy
Ik hoor de doodsreutels over de akkers weergalmen en ondertussen valt er wat ouderwetse regen uit de lucht. Dan weer een streep zon. ‘Kerremesse in d’helle’, zou grootmoeder hebben gezegd. Gloria in excelsis deo. Ach, wie kent de kunst van sterven. Krokussen, grootmoeders, soldaten; alles wat leeft lijkt gemaakt om te vergaan en kostbaar te worden.
Uit: Kerremesse op De Grauwe Gekheid
“je mag niet doorgaan zolang je die last draagt.” het advies is echter verrassend in deze, dat dit advies niét zegt dat we die last zouden moeten zien “los te laten” (zoals het advies “loslaten”, nochtans, nu al een paar decennia lang, sinds de jaren 80 ten laatste, hard in de mode is); neen, dit advies zegt: focus u op die last – en zie vooreerst niet verder.
en dit geldt ook voor u, beste lezer of lezeres: niet dat einddoel ver weg, doch wel de besognes hier en nu – die alleen verdienen àlles van uw aandacht.
Uit: State of being 2/3 april op Vitalskiblog
Aanlegplaats 