Och, die zogenaamd volwassen wereld, waarin iedereen ook maar wat doet. Bloggers ontkomen er evenmin aan. Degenen zonder talent voor nostalgie (Herman Loos), degenen met talent voor nostalgie (Sarah De Grauwe in navolging van Neil Young) en degenen die doen alsof alles precies loopt zoals het bedoeld was (Vincent Merckx).
Ik moest op de foto met R., een oudere clubgenoot die net als ik een Belgische titel had gepakt. In het artikel word ik een paar keer geciteerd, terwijl ik er vrij zeker van ben dat ik geen woord heb gezegd. Ik was een zwemmer net omdat je tijdens het zwemmen urenlang geen woord hoeft te zeggen maar gewoon kan ronddrijven in de poel van je eigen gedachten, die zweven aan de oppervlakte en duiken naar donkere dieptes tussen twee tuimelingen tegen een betonnen wand in.
Uit: I’m not aware that you’re not there op Here comes Herman
Neil schreef het lied op zijn negentiende verjaardag, toen hij besefte dat hij te oud werd voor de jeugdclub waar hij als jongen heen ging. Sugar Mountain werd een metafoor voor alles wat je moet achterlaten wanneer de ernst van het leven zich aandient: de eerste liefdes, de eindeloze avonden, de onschuldige hoop dat alles in het leven mogelijk is. Die berg is geen echte plek; het is een droomwereld die je met pijnscheuten ontgroeit.
Uit: Sugar Mountain op De Grauwe Gekheid
Daarna volgden alle andere herinneringen, bijvoorbeeld de keren dat ik me niet op mijn plaats voelde, de keren dat alle anderen dingen zagen die mij volslagen vreemd bleven, de keren dat ik het doodlopende pad had gekozen en me afvroeg waar het dan wél naartoe moest, de keren dat ik er niet in slaagde om kostbare opstoten van zelfvertrouwen vol te houden en de keren dat ik het dan maar probeerde te veinzen, de keren dat anderen hadden opgegeven voor we aangekomen waren en de keren dat ik dat zelf had gedaan.
Uit: Vrijdag 4 juli: Puzzel op Vrijdag
Aanlegplaats 