Schrijvers, zo is algemeen geweten, schrijven om hun diepste angsten op afstand te houden en – dat is het gekke eraan – ze tegelijkertijd heel dichtbij te halen. Voortdurend steken ze het hoofd door de tralies van de leeuwenkooi, pen in de aanslag. Soms keren ze daarvan terug, zoals Ivo Victoria in een werkelijk hemelsMeer lezen over “Weg. Of terug. (vangst #153)”
Aanlegplaats 