Han Soete werd in 1968 geboren in een sociaal geëngageerde familie en houdt nu al meer dan een halve eeuw de revolutionaire vlam brandende. Na zijn studie productontwikkeling was hij o.m medeoprichter van De Wereld Morgen en hoofdredacteur van Solidair, het maandblad van de PVDA. Sinds enkele jaren heeft hij zich volledig op fotografie toegelegd. Han is naast kunstfotograaf vooral actief als docent. Zo geeft hij workshops oude fototechnieken in Atelier Zilverbeek. Het past binnen zijn sociaal engagement om zijn kennis met anderen te delen en zijn inzichten niet voor zichzelf te houden. Zijn vader en grootvader waren talentrijke amateurfotografen en Han bracht dan ook ontelbare uren, discussiërend over fotografie, in donkere kamers door. Naast een goed oog heeft hij ook een scherpe pen.
Waarom ben je ooit met bloggen begonnen?
‘Vroeger, zoals in de periode dat ik met De Wereld Morgen bezig was, heb ik veel geblogd. Nu ben ik terughoudender. Want ik ben een vat vol uitgesproken meningen en tegenwoordig verkondig ik die liever in een gesprek onder vrienden. Dan voel ik me vrijer om ongeremd mijn gedacht te zeggen. Bovendien is het zo dat ik dyslexie heb. Schrijven kost me veel tijd en energie en dan maak ik voor mezelf de afweging of het allemaal de moeite waard is. Door mijn dyslexie verloopt het schrijfproces als in een stream of consciousness. Mijn gedachten springen alle kanten uit waardoor er tijdens het neerpennen soms fouten insluipen.
Voor mij persoonlijk hebben Facebook en Instagram het bloggen van vroeger vervangen.’
Wie zou er absoluut een blog moeten beginnen en waarom?
‘De fotograaf Dirk Braeckman. Hij is een beeldend kunstenaar die echt iets te zeggen heeft, maar er zit zo weinig structuur in hoe hij het vertelt. Een blog zou hem kunnen helpen om zijn gedachten te ordenen. Ik vind het fascinerend om naar hem te luisteren. Braeckman is een vat vol interessante bespiegelingen over kunst en sociaal engagement en hoe die twee op elkaar inwerken. Zijn maatschappelijke betrokkenheid staat buiten kijf maar zou beter tot zijn recht komen via een blog. Dan moet hij het ook voor zichzelf allemaal op een rijtje zetten.
Maar meer in het algemeen vind ik dat fotografen – of bij uitbreiding beeldende kunstenaars – er baat bij zouden hebben om al bloggend over hun werk te schrijven. Zo wordt hun oeuvre duidelijker en leer je het naar waarde schatten. Weet je nog het eerste jaar fotokunst bij Niels Donckers (kunstfotograaf en docent, nvdr)? Een groot fotograaf met een herkenbare visuele stijl. En vanaf het moment dat hij over zijn beelden begon te vertellen werden ze nog veel sterker. Als hij eenmaal op dreef was, kwamen we in de klas niet meer bij van het lachen.’
Wat maakt dat voor jou een blog echt goed is?
‘Mijn antwoord is tweeledig. Voor een deel zoek ik in blogs naar de bevestiging van mijn wereldbeeld. Maar nog toffer vind ik het om verrast te worden door een contrasterend standpunt. Het is soms heel verfrissend om in aanraking te komen met andere visies. Zeker als die me helpen mijn eigen meningen in vraag te stellen. Dus enerzijds: een herbevestiging van mijn ideeën en anderzijds: het verrassingselement van botsende visies waardoor ik anders over bepaalde zaken ga nadenken.
Wat me in ook blogs aanspreekt is het onaffe element. Een gedachte hoeft nog niet voltooid te zijn – zoals in een boek – maar kan groeien en zich al schrijvend verder ontwikkelen.’
Aanlegplaats 