‘Bozar is één van die instellingen die bewijzen dat wanneer de terreur ooit binnengebracht is, i.c. door Paul Dujardin, de chouchou van het Belgisch kapitalisme, die terreur niet meer weg te krijgen is. De tentoonstelling David Hockney wordt voorgesteld als een ‘dubbeltentoonstelling’, bovendien ‘2 voor de prijs van 1’ – net alsof een expositie gelijk is aan de marktkramerij die slecht materiaal aanprijst en dat met hoeveelheid verdoezelt – in het geval van Hockney is dit niet alleen een slechte, moreel verderfelijke verkooptruc, het is bovendien een leugen. Er is één tentoonstelling, werk uit de Tate-collectie en een volledige zaal posters boven elkaar gehangen, die zaal dient als apotheose begrepen te worden: hoe men charlatan wordt.’
Uit: De marktkramerij van bozar en david hockney van Johan Velter (sfcdt)
Heerlijk met de voeten vooruit takkelen op de bal en ondertussen ook man en vrouw onderuithalen.
Ik ben nog niet naar de expo geweest en spontaan zou ik nu willen gaan, zou het echt zo erg zijn? Er staan nog een aantal andere expo’s op mijn te bezoeken lijstje waarvan ik vermoed dat ze goed zijn, en dat lijstje ga ik nu toch eerst afwerken.
Alhoewel, de laatste keer dat ik naar een expo ging omdat ik vermoedde dat ik ze slecht zou vinden ben ik nog twee keer terug geweest om goed te begrijpen waarom ik het zo slecht vond. Ik heb er echter nog nooit over geschreven, misschien moet dat ik maar eens doen, de expo is immers al lang voorbij.
Of toch maar niet? Mischien kan ik toch beter over een expo schrijven die ik wel goed vind. Een “stukje” alsof het op bestelling van de organisator & de zelf verklaarde curator was, zo hoort dat immers tegenwoordig.
Maar zo’n tackle met voeten vooruit, dat is wel oprechter, boeiender, intressanter, scherper en veel leuker om te lezen.
‘Het voorrecht te staken
Nog een stukje uit A la ligne. Over dat tijdelijke werknemers het niet kunnen riskeren om mee op te stappen in een door “Manu” Macron hartstochtelijk veroordeelde staking.
Je rêve d’être en grève
Comme lorsque j’avais un vrai boulot et que je ne risquais rien
Je rêve de pouvoir aller à la manif.‘
Uit: het-voorrecht-te-staken van Here Comes Herman (Herman Loos, die net Homo Deliveroo heeft uitgebracht)
[…]
Ik weet niet wat ik hierover moet schrijven. Ik heb het al 10 keer gelezen en kan alleen maar denken: het is zo waar, het vat zo mooi de realiteit van steeds meer werknemers samen. Een tikkende tijdbom.
‘Daarna ga ik nog naar de Fnac, een cadeautje halen voor iemand die jarig is. Ik koop zelf ook nog een paar boeken. Drie voor de prijs van twee, staat er op de sticker op de cover, maar op mijn kassaticket merk ik later op dat er bij elk boek een paar euro is afgetrokken volgens een ingewikkelde prijsberekening die ik niet snap. Het zal wel kloppen, denk ik. Of niet. En wat doe je er aan? In de winkelstraten staan mensen aan te schuiven bij goedkope kledingwinkels, of ze eten een ijsje, een wafel.’
Uit: zaterdagmorgen van Ingrid Verbanck (elkedagweliets)
Ik ga al jaren niet meer naar de Fnac, het fenomeen is mij toch herkenbaar. Zo’n ticketje is zo’n domper op de pret. Je bent trots op jezelf dat je dat ene artikel gratis hebt kunnen ontfutselen aan de één of andere gigant, wat blijkt, “een ingewikkelde prijsberekening”. Je weet dat eigenlijk wel, maar waarom moeten ze zwart/wit op dat ticket zetten dat je alweer eens in de val bent getrapt. Vlakbij de Fnac is er trouwens een boetiekje met op de vitrine: “Shopping is cheaper than therapy”. Laatst, toen ik op weg was naar mijn favoriete onafhankelijke boekhandel, in de buurt van de Fnac, kwam ik er nog eens voorbij, het boetiekje bleek failliet. Zou er dan toch gerechtigheid bestaan?
Aanlegplaats 