Nu de herfst haar vleugels uitslaat was de verleiding groot om enkel droefgeestige stukken op te nemen. Gelukkig zorgt de goddelijke An Olaerts voor voldoende tegengewicht. Zowel tegen de somberte als tegen het hokjesdenken. Ze neemt het in een stuk vol vrolijke weerhaken op voor het geïndustrialiseerd gekookte ei.
Samen met Ben trekken we naar de duinen en loven de eindigheid van het bestaan en hunkeren juist daarom naar de film Lassie op een verloren dinsdag.
Tot slot is er Caro Van Thuyne die in een machtig mooi prozagedicht op haar blog Het Kleine Kijken ons opnieuw zonder schaamte, zonder terughoudendheid, zonder filter recht in haar ziel laat kijken.
‘Ik weet dat het tegenwoordig netjes is om tegen de industrie te zijn. De industrie dit en de industrie dat. Gifmengers dat het zijn! Uitzuigers, vuilaards en gangsters. Maar zonder industrie zou ik waarschijnlijk al lang op ambachtelijke wijze gestorven zijn.’
Uit: Gekookt ei van An Olaerts
‘Angst, angst, het is altijd weer angst. Angst voor dit en voor dat, angst voor deze en gene, angst voor nu en voor straks, angst van hier tot ginder, talloze angsten, angst dat er nooit meer een leven zonder angst zal zijn, eindeloze angst, verlammende, slopende angst, angst voor de angst…’
Uit: Balzalen vol licht en elektrische stoelen van Het kleine kijken
‘Ik weet ook dat deze gemoedstoestand met één dichtregel van Menno Wigman te kielhalen is. In zijn gedicht Afscheid van mijn lichaam schrijft de dichter: de zon was me nooit opgevallen als hij niet steeds onderging. En zo is het natuurlijk, een gebeurtenis is waardevol omdat zij eindig is. Het leven is waardevol omdat er een dood is. Maar emotie is niet altijd met verstand tot rede te brengen.
‘Voor jou is het beter dat je net als je vader op een zondagmiddag gewoon op de bank gaat liggen en voor altijd inslaapt’, zegt Elly.’
Uit: Bucketlist van Ben Tekstschrijver
Aanlegplaats 