Soms moet het.
Voor Fien moet het.
Ik schreef en ik schrijf en ik schrap en ik frustreer me. In het schrijven ontmoette ik een woeste woede waarvan ik niet wist dat ik ze in me had. Woede om hoe weinig geneeskunde over vrouwenlichamen kan zeggen, woede om dokters die me verschillende hormoonsuppletie voorschrijven en dreigen met kanker bij elkaars raadgevingen, woede om de wachtrijen,woede om de afwezigheid van begeleiding tenzij voor een fertiliteitstraject, woede om de dreiging met onvruchtbaarheid op de pakjes sigaretten die ik kocht uit woede omwille van het voorgaande, woede om vriendschappen die wegvallen omdat ik het leven met de voeten vooruit leef woede om vriendschappen die wegvallen als ik het leven niet met de voeten vooruit leef, woede om mezelf, woede om de walging voor mijn eigen woede.
Daar hebben we, hier bij Aanlegplaats, alleen maar respect voor.
