‘Binnen de perken zijn de mogelijkheden even onbeperkt als daarbuiten
‘, zei Jules Deelder.
Dat alles en nog veel meer overal mogelijk is, daar zijn de volgende bloggers het over eens.
Boeken worden vanuit de toekomst gezonden naar de schrijver, weet Rob van Essen na deskundig onderzoek. Schrijvers zetten die boeken dan nog even in elkaar als een Ikea kastje of warmen het prakje op als een diepvriesmaaltijd om het gevoel nog iets zelf te doen, maar het echte werk gebeurt achter de schermen en een andere tijd (niet dat Saskia De Coster het hier mee eens is, zij noemde verbeelding een niet bestaande mannelijke pseudo-uitvinding – maar zij heeft dan ook geen blog in onze haven).
De bouwvergunning van Lennart Van Staen werd gestolen en wel ’s morgens omstreeks 10u op een schooldag. Natuurlijk kunnen dieven naast geld en juwelen ook interesse hebben in een bouwvergunning. Wie rekening houdt met deze mogelijkheid doet voortaan zijn bouwvergunning gewoon op slot.
Gerbrand Bakker vindt het welletjes geweest. De wereld is klaar, alles is ontgonnen. Begaafde bloggers hebben de laatste mogelijkheden voor u opgesomd. We kunnen onszelf nu best pijnloos uitroeien door bijvoorbeeld een voortplantingsstop. Ook een mogelijkheid om de boel hier nog te redden. De mogelijkheden zijn onbeperkt.
Misschien is het ’t boek zelf, dat vanuit wat nu nog de toekomst is, zijn inhoud doorstuurt aan de ploeterende schrijver die al jaren bezig is het allemaal een beetje rond te krijgen. Maar waarom gaat het stukje bij beetje, waarom zo moeizaam, waarom niet in één keer? Waarschijnlijk om de auteur de illusie te geven dat hij of zij het allemaal zelf verzint, met pijn en moeite, zoals het hoort.
Wie weet is het niet het boek dat zijn inhoud terug de tijd in stuurt, maar vangt de schrijver vanuit de tijd waarin het boek al verschenen is de hersengolven op van zijn toekomstige lezers, en kan hij uit die fragmentarische leeservaringen zijn boek construeren.
uit: De toekomst van de roman maar dan anders op Reddend Zwemmen
Wel, ik had dat papier proper op een OSB-plaat die ik nog had liggen geplakt, drie lagen huishoudfolie erover tegen de regen en de plaat vervolgens vastgemaakt met een halve kilo duct tape aan het muurtje waar ook onze brievenbus aan hangt. Het hing er welgeteld vijf dagen en in het holst van de ochtend van de zesde dag was het weg. Gestolen.
uit: Een facade die achtergevel van Lennart Van Staen
Dat ik ineens de aarde als ‘klaar’ zag, komt door een opeenstapeling van allerlei problemen waar de aardebewoners momenteel mee kampen. Het voelt alsof er een grens is bereikt, niet alleen materieel en geologisch, maar zeker ook sociaal. We staan elkaar soms letterlijk naar het leven via een razendsnelle wereldwijde mogelijkheid om met elkaar te communiceren. Wellicht is het daardoor zelfs zo dat we te veel wéten, dat er geen opium voor het volk meer is. Alles en iedereen is op drift geraakt. We maken ons godbetert collectief druk om welke BN’er er in een soort carnavalspak pak zit en een liedje zingt. Dus bedacht ik dat we de aarde gewoon, net als mijn tuin die klaar is, zouden moeten achterlaten.
uit: (longread in het FD, 6 mei) van Gerbrand Bakker
Aanlegplaats 