Je kon er van op aan, als je aan de nogal excentrieke componist Erik Satie een brief schreef, dan kreeg je ook een antwoord.
Bij zijn overlijden vond men echter een hele resem ongeopende brieven.
Je kreeg een antwoord op iets wat hij helemaal niet gelezen had!
Johan Bosmans probeert de tijdgeest te omschrijven met een persoon en kiest Erik Satie.
De roep om zijn eigen stem te horen klinkt dezer dagen altijd luider dan de roep van de andere.
Luider roepen dan de anderen. Marjanne Sevenant kan ervan meespreken, al is het in haar geval pure noodzaak. Op wandeling in de eeuwenoude stad Amman komt ze uit op een racecircuit, waar gedeelde verontwaardiging uitmondt in een gillend gesprek met een jonge vrouw.
Het trammelant van de auto’s verdwijnt helemaal naar de achtergrond. Hier zitten een Jordaanse en een Belgische amazone samen op hun stokpaardje en daar kan geen blèrende sportbak tegenop. Nog nooit eerder voerde ik schreeuwend dit gesprek, over kinderen, mannen, en relaties. Een toeschouwer kijkt om naar ons, ik hoop dat we hem storen.
Uit: Francorchamman door de Bloghut
Eén van de luidst roepende bloggers in onze haven is Johan Velter. Dagelijks trekt hij van leer tegen ‘katholieken, fascisten, activisten, seksisten en wokisten’ en iedereen die hij daar maar in de verste verte mee in verband kan brengen. Daar stopt hij niet mee als hij het (welhaast genreloze!) werk ‘The woman who always loved Picasso’ van Julia Blackburn bespreekt: En toch is er een zekere sympathie, niet omwille van de kunst maar om de oprechte poging een mens te begrijpen, om het varen tegen de stroom in, het pogen een eigen standpunt te vormen. Blackburn schrijft vanuit het standpunt van Marie-Thérèse Walter, een van de muzes van Picasso. Ze schetst een warm menselijk portret van een relatie, zonder vooroordelen – liefde kan niet beoordeeld worden.
De liefde niet, maar de afwerking van de publicatie gelukkig wel:
Onbegrijpelijk is dat de dichtbundel geïllustreerd is door Jeffrey Fisher, een illustrator die over de hele wereld bekend is en die toch onnozel werk maakt – de Nederlandse uitgave heeft de vormgeving van het boek overgenomen en is dus even onnozel.
picasso en het geluk door SFCDT
En als ik nu eens een tekst zou schrijven over de tijdsgeest?
Daar moet toch een publiek voor zijn.
Uit: Erik Satie door Vijf voor twaalf
Aanlegplaats 