Tom Wouters is een eersteklas observator en verhalenverteller die humoristisch de vinger op het ongerijmde en het verbazende kan leggen. En op zichzelf want het lijkt alsof er zich in zijn leven weinig afspeelt maar het gaat er niet om wat er gebeurt maar hoe je er naar kijkt.
Ik heb hoogtevrees, maar toch dacht ik er gisterenavond aan om op een ladder te gaan zitten en zo naar de wereld te kijken. Dat gebeurde niet zomaar: uren eerder had ik de 90-jarige buurman naast zijn ladder dood teruggevonden in zijn voortuin. Dood was hij in elk geval tot hij zijn ogen weer opende en, naar lucht happend, vloekte: “Verdomme, is het nu weeral gebeurd?” Hij was die week al drie keer bewusteloos gevallen en voor dood blijven liggen, maar ook evenveel keren weer herrezen. Daar had een bijbels verhaal in kunnen zitten, als het hem geen vierde keer was overkomen. In plaats van het doktersadvies te volgen en geen inspanningen meer te doen, had hij zich geërgerd aan de beukenhaag die dringend gesnoeid moest worden. Liever een nette haag dan een onafgewerkte klus, moet hij hebben gedacht. Toen hij zijn ladder had opgesteld en op het punt stond om zijn snoeischaar te nemen, werd het hem zwart voor zijn ogen.
Uit: Ladders op Het ongerijmde
Sylvie Marie is een sterke dichter en auteur die weet hoe je alledaagse situaties op een open en speelse manier kan beschrijven, alhoewel de eerste keer slapen met uw nieuw lief niet zo alledaags. Het ‘lepeltje-lepeltjeliggen’ beschrijft zij hier zonder klefheid maar heel tactiel. Je kijkt haast uit naar dat moment waarop je dat met je partner kan doen, liefst op een gestolen moment.
‘Nu we samen slapen, glijden we almaar makkelijker in elkaars slaappositie. Of hij ligt op zijn rug en ik schurk me tegen zijn flank aan, mijn hoofd op zijn borst en het been opgetrokken, of de lepeltjes vinden hun plek in een krappe lade. zo zijn de alleenslaaphoudingen met elkaar versmolten. Ik vind het een krachtige gedachte dat iemand, wanneer hij zich heel diep verbonden met een ander voelt, de moed heeft om zo in slaap te vallen en zichzelf innig over te leveren aan de ander. Samen slapen verandert met de relatie mee. Je zou een camera boven het bed van koppels kunnen hangen en een timelapse van jaren maken. Ik wed dat je dan kan vaststellen hoe een stel dichter komt, zich almaar eenvoudiger in elkaar verstrengelt, tot het weer als ijsschotsen uit elkaar drijft. Nu, dat laatste stadium wil ik met mijn lief liever niet meemaken. Mocht er boven ons bed gefilmd worden, eindigt het beter met beelden van ons allebei, héél héél oud en allerdichtst bij elkaar, en hoe we plots stil en vredig blijven liggen, terwijl het buiten dag en nacht, en weer dag wordt… tot ze ons vinden.
Anekdotum: slaapmanieren op Sylvie Marie
De autobiografische boeken die Jo Komkommer uitgaf, waaronder Opkomst en ondergang van de Citroën Berlingo, bulken van de ‘bitterzoete’ herinneringen, observaties en verhalen. Dit is een man die spannend en speels kan schrijven over de avonturen die hij beleefd heeft. Sterk geobserveerd en met een oneindige interesse in de wereld en de mensen die daarin hun spel spelen.
Het was tijdens de nadagen van de Koude Oorlog dat ik voor het eerst Oost-Europa bezocht. Samen met een Mexicaanse vriend en drie Mexicaanse vriendinnen reisden we rond in het toenmalige Oostblok dat al een goede veertig jaar gebukt ging onder de donkere schaduw van het communisme. Socialisme met een onmenselijk gezicht. In Oost-Duitse treinen vroegen conducteurs blaffend om vervoerbewijzen en in lege Tsjechoslowaakse restaurants stonden uitgebluste diensters op zinloos werk te wachten. Achter het IJzeren Gordijn was elke sprankel levenslust verdwenen. Alles was er dof. De blik in de ogen van de mensen; de verregende gevels; de kleding van de vrouwen op straat; de elftalfoto’s van voetbalploegen die louter uit plichtsbesef in de houding gingen staan. Het regime had het recht op verbeelding naar diepe kerkers verbannen en in een minimum van tijd de grote Oost-Europese culturen omgebouwd tot openluchtgevangenissen waar de zware metaalindustrie verdorven lucht uitstootte. De hele reis verzuchtten de Mexicaanse meisjes: ‘Thank god, that we live in a third world country…’
Aanlegplaats 