We teach life, sir, van Rafeef Zadiah, vrij vertaald en geplaatst door Laura Buelinckx op Ministerie van Hysterie op 24/09/2024. Dat die miserie maar blijft doorgaan, je wordt er moedeloos van. Dat mensen erover blijven schrijven, blijven (re)ageren, dat is dan weer hoopvol. Het is tenslotte de stilte die echt moordend is.
René Van Densen. Ik ontmoette hem ooit in Gent. We hingen daar allebei uit een raam. In het publiek bevond zich iemand die ik kende van vroeger. Zo ver heen, dat ze ter plaatse haar broek afstak om te plassen. Alsof ze zich niet tussen een bende Gentse feestgangers bevond, maar achter een boom, in een bos. René verzamelt de vreemdste dingen en maakt daar poëzie van. Verloren kaarten, badeendjes, you name it.
Op Grand Foulard plaatst Gert-Jan van den Bemd een mislukte foto uit 1963. Een inkijkje in het leven van mensen die waarschijnlijk al lang dood zijn. Niemand kent hen nog. Ze hebben misschien niets betekent in één of ander groter plaatje, maar leven, leven, gewoon geleefd hebben is al meer dan genoeg.
Vandaag was mijn lichaam een bloederig tv-beeld
dat moest passen in een soundbite en een woordenlimiet
en toch ook wel genoeg statistieken om reacties te weerleggen.
En ik verruilde mijn moedertaal voor het Engels
en ik kende mijn VN-resoluties.
En nog, en nog vroeg hij, Ms. Ziadah, denk je niet
dat alles opgelost zou zijn als jullie stoppen
met haat te zaaien in het hart van jullie kinderen?
uit: We teach life sir van Ministerie van Hysterie
Ik ben de enige op kantoor vandaag. Iedereen is ziek of met verlof of in elk geval elders. Sommigen werken thuis. Ik ben helemaal alleen en loop in mijn blootje rond. Al een week keek ik uit naar deze dag. Het is stil, geen gebabbel of muziek. Ik hoor mijn beenharen wapperen in de wind. Het kantoor heeft weliswaar hoge ramen, maar het gebouw staat middenin de bossen. Niemand komt hier, enkel de vogels kunnen me zien.
uit: Blootje van René Van Densen
Ik kijk om me heen. Waar is de handelaar bij wie ik kan afrekenen? Maar er is geen handelaar. De foto is in een doos beland, naast een oude koffer, een versleten kleed. Niemand wil hem hebben. Na zestig jaar eindelijk afgedankt. Ik mag hem zo meenemen. Voor niks. Dat maakte de schaamte alleen maar groter.
uit: Voor niks van Grand Foulard
Aanlegplaats 
Typisch dat ik dit weer twintig dagen later pas zie. Dank, Runa ! En de speelkaarten zijn inmiddels tot een mooi einde gekomen, nu de badeendjes nog. En al die mensen, al die mensen.
Ik had geloof ik die vrouw die meermaals zich ontkleedde in het publiek, ook nog ergens opgeschreven. Mocht ik dat nog tegenkomen stuur ik het je wel op.
LikeLike