Mijn vriendin, de hondenliefhebster, haalt haar schouders op: ‘Vroeger ging ik naar Nederland. Het was meer dan een uur rijden, maar daar mochten de honden tenminste vrijuit lopen. Sinds Corona kan dat niet meer, en laat ik ze soms stiekem los in een park hier verderop.’ In een wereld vol leibanden, wetten en plichten is het voor een groeiend aantal figuren moeilijk vertoeven. Op kop: de enthousiasteling, de wildebras, de chaoot. Wat ons, onaangepaste creatievelingen, nog rest, zijn de wijde velden van onze verbeelding. Daar kan gelukkig niemand aan.
Als lezer mogen we bovendien, wél op bezoek: Kom deze week aan in het Plakboek van een Chaoot, waar verhaal, beeld en woord in elkaar overlopen. Vervolg je reis in de eigenzinnige wereld van Vitalski, waar nieve printers verlossing bieden, en keer terug in de tijd met Pierewit en René Magritte.
‘DE ZUIDERZEE. In 1921 valt er in de haven van Enkhuizen een joch van het schip. Jacob is zijn naam. Jacob wordt met moeite gered. Hij is verward en radeloos, wil terug in het water. ‘Ik heb het paradijs gezien’, roept hij, ‘echt waar, ik heb het paradijs gezien, laat me toch gaan.’ De schippers kunnen hem nauwelijks in bedwang houden en hij schopt hun schenen blauw. ‘Hij is gek geworden’ zeggen ze, ‘wie ziet er nu het paradijs onderwater?’
Uit: BLOGVEHIKEL VAN EEN CHAOOT, van Marianne, met illustraties en afbeeldingen van Marianne
‘vandaag viel ik, rond zeven uur savonds, ten prooi aan een tamelyk verpletterende vorm van treurige somberte – voornaamste trigger daartoe geweest zynde het gegeven dat ik, een uur of twee lang, was bezig geweest met de transcriptie van een toneeltekst van 20 jaar geleden, myn tamelyk beroemde monoloog getiteld “de ondergang van patrick dieltjens”. toén was ik een dertiger, zo drong het tot my door. toén, ten tyde van dié productie, was de wereld aan myn voeten komen te liggen. toén was “the sky the limit”, toén werd myn afzetmarkt elke dag groter en groter. hoe krom groeit nu ondertussen, zo begreep ik, myn stengel, toch zeker vergeleken by dat alsmaar aangroeiende heldere licht van toén… nu zolang geleden, die belofte…
als een verlossing uit het niets, belde juist rond dàt onzalige uur sabine jatta my op: “kom je nu eindelyk die printer ophalen?”‘
Uit: State of Being: nieve printer van Vitalski, met afbeeldingen en illustraties van Vitalski
‘René Magritte was in zijn jeugdjaren een regelrecht crapuul die, samen met zijn twee broers Paul en Raymond, zijn omgeving het leven zuur maakte. Hij hield van practical jokes waarbij zijn voorliefde voor excrementen opvalt. Drollen werden op deurklinken gesmeerd, of in kranten gewikkeld aan voordeuren gelegd en dan in brand gestoken. De organist van de kerk kreeg zelfs een volle emmer stront vanop een brug over het hoofd gekieperd…’
Uit: René Magritte, een crapuleuze hoerenloper van Pierewit, met afbeeldingen van Pierewit
Aanlegplaats 