Deze dinsdagochtend nemen we u mee op een cultureel verantwoorde trip down memory lane. Blogger Hoochiekoochie zag onlangs de film Hedda Gabler uit 1978 van Jan Decorte – naar een toneelstuk van Ibsen – en doet ons verlangen naar het Zweden van eind negentiende eeuw, toen manuscripten nog gewoon, uit pure verveling, in de open haard werden gesmeten. Rob van Essen leest voor het eerst De terugkeer van Joachim Stiller van Hubert Lampo en schrijft er ongemeen boeiend over in steeds genuanceerdere beschouwingen. Tot slot kijkt Philippe Clerick, onze favoriete gepensioneerde leraar waar we nooit les van hebben gekregen, ter gelegenheid van zijn zesenzestigste geboortejaar dapper vooruit. Maar niet zonder zich een moment lang weer een jonge dertiger te hebben gevoeld.
‘De lange stiltes die tot nadenken stemmen en observatie aansporen. Ga je van nog langere stiltes niet dood? Nee, natuurlijk niet want hoe meer stilte hoe meer er te horen valt en hoe duidelijker de contouren worden van wat wordt uitgesproken. Goede articulatie van een pijnlijk mooi Nederlands. Waarom horen we nog maar zelden onze taal zo speels en toch afgemeten klinken? Het gemompel van een Marlon Brando blijft ons hier bespaard.’
Hedda Gabler van Jan Decorte uit Hoochiekoochie van Martin Pulaski
‘De komst van Joachim Stiller is zo’n roman die beter of in ieder geval sympathieker wordt naarmate je je meer verdiept in de herkomst, de biografie van de schrijver, diens eigen commentaar op zijn werk. Dat is een zwakte van het boek, ben je dan meteen geneigd te roepen, gevoed door de opvatting dat de tekst voor zich moet spreken, dat de maker er niet meer toe doet als de tekst eenmaal bestaat; maar in plaats van zwakte kan je ook zeggen: eigenschap. (Misschien moeten we dat vaker doen: zodra iemand zwakte! roept meteen eroverheen gaan met: nee, eigenschap!)’
De herkomst van joachim stiller uit Reddend zwemmen van Rob van Essen
‘Het is echter juist omdat vijfenzestig zo’n mijlpaal was, met zo’n heftige gevoelswaarde, dat zesenzestig nu tegenvalt. Ergens moet ik het in mijn hoofd gehaald hebben dat de teller eeuwig op vijfenzestig zou blijven staan. Het is niet zo. De teller loopt door. Het is nu zesenzestig. And counting.
Laatst kreeg ik van een oud-collega, die mijn leeftijd heeft, vervroegde verjaardagswensen. ‘Het is nu ook voor jou ‘route 66,’ schreef hij. Dat was een aardige formulering. Woorden hebben een bezwerende kracht. ‘Route 66’ … ik voelde mij even weer een beginnende dertiger.
Ik word zesenzestig uit Clericks Weblog van Philippe Clerick
Aanlegplaats 