Per ongeluk (Marieke Groen), met opzet (Vitalski), of de hand aan jezelf (Viktor Frölke).
De dood waart door deze vangst, in het midden van een sombere zomer. Maar zie, uiteindelijk komt alles goed. Meer uit achteloosheid dan uit heilzame intentie, al zal u toegeven dat dat niet zo veel uitmaakt. Zo lang we maar leven om het op te schrijven of het te lezen, hier in Aanlegplaats.
Het stoplicht sprong op groen en we staken over. Toen ik afsloeg hoorde ik achter me iemand gillen. Oehoehoe, klonk het. Ik remde, stopte en zag nog net hoe een oudere dame van haar fiets viel. Eigenlijk was het niet echt vallen, het was meer alsof ze het opgaf. Ze liet haar stuur los waarna de fiets opzij viel en zij zichzelf op het asfalt liet zakken.
Onmiddellijk stoven we op haar op af, ik en de anderen die, zag ik nu, uit drie vrouwen van een jaar of zestig bestonden. Ik hielp de oude vrouw overeind. ‘Gaat het?’
Ze knikte. Toen herstelde ze zich, keek me boos aan en zei: ‘U sloeg zomaar af!’
‘Ik stak wel mijn hand uit,’ zei ik voorzichtig.
Uit Monster van Marieke Groen.
het werd negen uur savonds. het regent hard. een paar vrienden die ik aan de duitsers verraden heb, worden nu op dit moment, terwyl ik hier zit te bloggen, door myn schuld geëxectueerd; en toch voel ik er niets by, omdat ik wéét dat ik geen keuze had.
Uit State of Being, 25 juli 2021 van Vitalski
Dood of Levend
Een mens kan wel dood willen –
Zelfs helemaal niet zo’n gek idee
De redenen liggen voor het oprapen,
Welbeschouwd valt er weinig tegenin te brengen –
En toch heb je daar, at the end of the day,
– Nog afgezien van het onmeetbare leed
De ontrukte dierbaren aangedaan – ,
Ook weer niet zo vreselijk veel aan.
Dood of levend van Viktor Frölke
Aanlegplaats 