Vakantie of niet, schrijvers, uitgevers en lezers van de betere literatuur kunnen het niet laten om te filosoferen over zichzelf, de literatuur als vak, en het boek als fetisj object.
Daar ontsnapt ook deze redactie niet aan, gevleid als ze zich voelt door de typering van Chretien Breukers als ‘fijne luiden’ (in een bespreking van het overigens schitterende Drie mannen en een stoel), we mopperen ook mee met Johan Velter over slechte vormgeving (niemand moppert zo mooi als Johan Velter) en schudden vertwijfeld het hoofd bij de vervloeking door Dirk Vekemans (waarbij we nooit precies weten welke bodem we gemist hebben).
‘Mijn boeken zijn een soort vinyl.’ (zegt Marc Vleugels van de gelijknamige uitgeverij). Dat klinkt misschien wat bewust-afzijdig, maar ik denk dat Vleugels een punt heeft. Niet de literatuur verdwijnt; de literaire boeken voor een kleine groep krijgen iets hips, iets voor ‘enkle fijne luiden’, en dat is ook wel een lekker idee.
Uit: Christian Oster: Drie mannen en een stoel, De Nieuwe Contrabas
Het boek wordt met een leeslint geleverd, eigenlijk hadden er twee leeslinten moeten zijn: een voor het tekstgedeelte, het ander voor het notenapparaat, maar is in ieder geval onhanteerbaar. Een leeslint kan maar gebruikt worden wanneer de draagkracht in verhouding staat tot het tekstgewicht: een ideale verhouding vinden we in de Pléiade-uitgaven van Gallimard, die ook dikwijls twee leeslinten bevatten.
Uit: Pseudovormgeving, schijnboekcultuur, sfcdt
‘schrijvers’ en ‘kunstenaars’ pronken ijdel met gebruiksvoorwerpen die niet van hen zijn en verkopen hun extreme luiheid als ‘kunst’ of als tekstkapitaal. het zijn producenten van negatieve waarden, want hun producten corrumperen en belemmeren de toegang tot de collectieve kennis.
Uit: Over kennis en schoonheid, ViLT
Aanlegplaats 