Omdat het de week is waarin de duisternis nog meer dan anders onze dagen kleurt, vond ik het moment opportuun om stukken te kiezen die baden in vrolijke tristesse. In een aangrijpend verhaal over zingeving, blikt Jan Devriese van deweekvandevriese terug op de tijd dat hij als gediplomeerde werkloze in de rij stond om zijn werklozenkaart te laten afstempelen. Evenzeer gestrand, maar dan op het treinstation van Marchienne-au-Pont – waar de marginaalste uitwassen van de jaren negentig nog welig tieren – filosofeert Lennart Vanstaen over leven in een buitenwijk waar de toekomst definitief voltooid verleden tijd is. Als slotakkoord een machtig mooie blogpost van voormalig redactielid ianthe Cooreman (met kleine i) van Het Noodreservoir waarin ze twijfelt over de echtheid van alles. Net zoals ik twijfel of het ooit nog goed komt met dat zonlicht in ons koninkrijk.
‘Ik ben ooit werkloos geweest. In de tijd dat je nog iedere dag je stempeltje moest halen, in het gemeentehuis, op een tijdstip dat je pas een dag van tevoren werd meegedeeld. Eerst stond je dan in een lange rij op het plein voor het gemeentehuis aan te schuiven, zodat de weldenkende goegemeente je eens grondig kon monsteren, in al je nutteloosheid. Binnen wachtte je achter een troosteloos loketraampje de aanblik ener ambtenaar wiens job jij probleemloos véél beter had gedaan, die met een verveeld gezicht een vakje op je kaart vulde en je daarbij aankeek alsof je een soort van korstmos was.
Uit korstmos van Jan Devriese
‘Aan de buitenkant, voor het station, hangt een metalen plaatje waarop alle informatie staat over tickets. Ik lees dat ‘er geen tickets op de trein worden verkocht, behalve met een toeslag’ en dat ‘men zich tot het loket moet wenden om een ticket te kopen’. Ondertussen sta ik binnen en kijk ik naar het bewuste loket, dat niet zomaar gesloten is, nee nee, het wordt veel dramatischer. Ik lees: FERMÉE DEFINITIVEMENT.’
Uit: stranden-in-marchienne-au-pont van Lennart Vanstaen
‘Mijn naam is Grieks voor viooltje, maar dat is natuurlijk niet echt. Ik ben geen echte bloem, je kan me niet plukken, ik knak niet echt. Symbolisme is voor Seminaries, en ik woon in België, een land waar niemand Grieks verstaat, en iedereen mijn naam schrijft zonder ‘h’, want die hoor je niet in het Vlaams.’
Uit: column-net-echt van ianthe Cooreman
Aanlegplaats 