Selma Franssen is auteur, presentatrice en programmamaker. In 2019 publiceerde ze het non-fictieboek ‘Vriendschap in tijden van eenzaamheid’ bij Houtekiet. Ze schreef artikels voor nationale en internationale kranten en tijdschriften (lees hier waarom ze daar grotendeels mee gestopt is), presenteert events voor o.m. Huis van de Mens, deBuren, Muntpunt en Passa Porta Festival en werkt als programmamaker voor o.a. het Festival van de Gelijkheid en de lezingenreeks Moeilijke Dingen Makkelijk Uitgelegd.
Heb je zelf een blog?
Samen met vriendin Linda A. Thompson heb ik een nieuwsbrief die een beetje voelt als een blog: de Friendly Freelancer. Dit begon als een reeks persoonlijke stukjes over het leven als freelancer – hoe we soms onderbetaald worden, maar ook hoe we onze werkuren zelf bepalen en alles kunnen uitproberen waar we zin in hebben; inmiddels doen we ook interviews met andere freelancers. We zochten een klankbord, of misschien zelfs wel: collega’s.
Wat brengt die nieuwsbrief jou?
Het is voor mij een plek om te ventileren. Er staan véél hysterische GIF-jes op; niemand die me tegenhoudt. Ik kom in contact met andere freelancers, waarmee ik uitwissel over zaken die herkenbaar zijn en waarvan ik nieuwe ideeën oppik. Via dit platform raak ik buiten mijn eigen kringetje. En er staat ook een knop op om ons een koffie te doneren, die wordt best vaak gebruikt.
Wat is voor jou een goede blog?
Een blog die ik uit mezelf opzoek; waar ik een band mee heb. Zo ben ik bijvoorbeeld uitgekomen op de blog van de Sea Library in Jūrmala, Letland.
Ik volgde al langer een andere heel mooie blog, The Island Review over kunst, literatuur en eilanden – ik ben geobsedeerd door kleine eilanden. Daar las ik een post over een vrouw in Letland, Anna Iltnere, die in haar kelder een bibliotheek was begonnen met enkel boeken die over de zee gaan. Fictie, non-fictie, poëzie, kinderboeken, vanalles. Haar blog ben ik dan ook beginnen te volgen. Ze schrijft persoonlijke stukjes, recensies en interviews – allemaal vanuit passie voor boeken en de zee. Schrijvers en kunstenaars, maar ook lokale zeelui passeren er.
Toen ik een klus kreeg als ghostwriter en nood had aan twee weken isolement, kwam ik op het idee om naar Letland te gaan. Eenmaal daar, heb ik Anna gecontacteerd met de vraag of ik op bezoek mocht komen. Dat vond ze leuk. Het klikte: ik nam een stapel boeken mee die ik die weken las, we wisselden literatuurtips uit en het contact houdt nog altijd stand. Af en toe sturen we elkaar per post boeken op. Ze doet dat niet alleen met mij trouwens, ze heeft op die manier een heel netwerk rond zich verzameld.
Ik vind dat zo’n leuk idee, een themabibliotheek aan huis. Anna was geïnspireerd door het verhaal van de boekenwinkel Shakespeare & Co in Parijs. Toen ik er een tijdje terug passeerde, heb ik een ansichtkaart gestuurd; ze was er zelf nog nooit geweest.
Wie moet volgens jou dringend een blog beginnen?
Mag een wat ook? Bij mij om de hoek in de Marollen zit het Arabisch cultuurcentrum Langrange Points. Een organisatie die wordt gerund door vrijwilligers, met een enorme boekencollectie en plek om heel de dag rond te hangen. Zeer interessant, maar ik weet niks van Arabische literatuur! Een blog zou leuk zijn, om het toegankelijk te maken.
Aanlegplaats 