Families: we dragen ze altijd met ons mee. In de vangst van deze week spelen ze een grote rol. Soms op de achter- en soms op de voorgrond. Zoals in het echte leven, quoi. In een lillend stuk vol ingehouden woede deelt Anton Voloshin rake klappen uit aan politici van diverse pluimage, de Vlaamse volksaard, mensen die zich verheven voelen boven de Shanayas van deze wereld en aan zichzelf. Isaura Fluit was onder de indruk van de film – en het boek – The Lost Daughter van Maggy Gyllenhaal en neemt de gelegenheid te baat te filosoferen over de moederrol en waarom vrouwen, als ze het opvoedkundig spoor bijster raken, er niet met een tattoo vanaf komen. Zelfs niet met een grote. Tot slot doet Bart Moeyaert me telkens opnieuw zin krijgen weg te vluchten in de door hem aangeprezen boeken en, net als hij, de familie Boltoni te omarmen. Gedaan met luisteren!
‘Want: we hadden thuis diverse spelconsoles! Vervang het door een smartphone, een televisie of een nieuwe auto, en daar heb je dat eeuwige, domme argument tegen financiële onzekerheid: “geef toch geen geld uit aan X, dan zou je Y kunnen doen!”. “Als je niet zou roken, had je al een Ferrari kunnen kopen van al dat geld!” Ja, en waar de fuck is jouw Ferrari, dan?‘
Uit: waar-de-fuck-is-jouw-ferrari-dan van Anton Voloshin
‘Voor vaders is het anders. Die kunnen gerust verdwijnen, voor hun carrière of omdat ze toevallig wel even andere dingen te doen hebben. Zij komen er vanaf met een grote tattoo en veel begrip.’
Uit: het-mislukte-moederschap van Isaura Fluit
‘Ze schrijft witty. Ik kan niet anders dan het Engelse woord gebruiken, omdat het naar mijn gevoel haar toon beter vat dan met humor. Ze verstaat de kunst om schijnbaar licht te schrijven, maar ondertussen een heel scala van grotere, serieuze emoties tussen de regels te weven. Dit boek leeft. Als je Jagtenberg aanvoelt, wordt er tijdens het lezen van Wandert. De laatste jongen die naar zijn ouders luisterde een bijzondere familie aan je familie toegevoegd.’
Uit: Liever-niet-braaf van Bart Moeyaert
Aanlegplaats 