Onze haven is vooralsnog een veilige plek, maar het stormt daarbuiten, en wanneer we onze ogen sluiten (of is het openen?) zien we hoe het water zich stilaan vermengt met het bloed van de wereldpolitiek.
Er valt helaas niet aan de geschiedenis te ontsnappen, en alhoewel er nog geen oorlog in onze netten gevangen werd, schudde de wereldorde ook voordien al op zijn grondvesten.
Zo leert Herman Loos ons via Emmanuel Carrère dat mensen ook in vredestijd allesbehalve vrij zijn. Een vaststelling die Merel de Vilder Robier, door de overheid en Corona (wat oorzaak en wat gevolg is, laten we gemakshalve maar open) gedwongen om een job buiten de kapot geslagen kunsten te zoeken, ons ten overvloede illustreert. We worden al versmacht, zegt Marc Reugebrink, door die neoliberale ideologie. Of hij het over varkens en stikstof heeft, of over ons, ook dat laten we in deze tijden van vertwijfeling graag open.
Wat Carrère doet, is via zijn personages – het is non-fictie maar voor het gemak beschouw ik ze als personages – kipkap maken van bepaalde liberale ideeën die je zou kunnen samenvatten onder de noemer voluntarisme: de idee dat mensen vrije individuen zijn die op vrijwillige basis contracten aangaan en geen overheid nodig hebben om hen te beschermen. Het probleem met de zuivere logica van het liberalisme – of neoliberalisme, om een beetje pedant te doen – is dat contracten niet symmetrisch zijn. In de regel worden ze gesloten vanuit een machtsverschil en bestendigen dat.
Uit: Kipkap van het liberalisme van Here comes Herman
Dus, VDAB vénéré, in wiens vervloekte armen die vurte corona mij gedreven ‘eeft, Shauni was geen oplossing. Shauni die zelf totally lost achter haar computer zat. Niet wetend wat met mij, noch met haarzelf aan te vangen. Shauni van Jobfixers, te lange nagels om te typen, te veel make-up op haar babyface, te weinig erwten achter haar voorhoofd, te veel “huh?” om vertrouwen in te boezemen.
Uit: Notitie van 1 februari van Merel de Vilder Robier
Wat overbleef, was het ideologisch gemotiveerde protest: tegen een denkwijze die in Europa en bij nationale regeringen al decennia de boventoon voerde. Méér, schaalvergroting, megastallen, winstmaximalisatie, efficiëntie, het varken al bij leven voorgesneden tot zo-en-zoveel kilo kotelet, zoveel pond varkenshaas, zoveel gram filet; het dier als een in zijn stal geïmmobiliseerde, maar nog net ademende vleesvitrine. Kortom: het inmiddels wat sleets klinkende verhaal over hoe de Goddelijke Markt alles dicteert, vermaalt en stuksnijdt. En dat in een tijd dat ideologie zogezegd niet meer bestond.
Uit Het varken strikes back op Inwijkeling
Aanlegplaats 