Oh, een man uit één stuk te zijn! Iemand om op te bouwen, volledig in het reine met zichzelf, betrouwbaar en voorspelbaar. Aan ons is het niet besteed. Wij zijn elke week iemand anders.
Onze bloggers ervaren ze wel, de geneugten van het overboord gooien van valse identiteiten. Marita gaat lekker niet terug naar kantoor, Mark Nankman werpt zijn ‘sleepleven’ van zich af en Eva van den Boogaard peutert een niet-menselijk onderdeel vantussen de zachte, vettige huid van haar oorschelp. Als herboren!
Opeens weet je het… je wordt kluizenaar. Was ik in het begin van de pandemie ervan overtuigd dat ik ‘later’ minstens twee dagen in de week naar kantoor zou gaan, inmiddels ga ik liever helemaal niet meer de deur uit nu het openbare leven zich weer normaliseert. Ik realiseer me dat ik gewoon niet dol ben op de aanwezigheid van andere mensen, uitzonderingen daargelaten, en dat ik toch ook een hoop dingen niet heb gemist in de afgelopen twee jaar.
Uit: Kluizenaar van Marita’s overpeinzingen
Het gekke is dat ik twee levens leek te leven. In het ene leven stond ik er midden in. In het andere aan de zijlijn, machteloos toe te kijken. Ik had een werkleven en een sleepleven. In mijn werkleven voel ik mij het meest mezelf. Het sleepleven voelde als een leugen en holde me uit. Maar misschien waren beide levens wel gefundeerd op zelfverloochening. Misschien diende het werkleven wel om het sleepleven te vergeten.
Uit: Levens van Verwoede noten
Ze heeft me nooit gevraagd of ik dat stukje titanium wel in mijn hoofd wilde hebben. Ze stopte het er gewoon in terwijl ik onder narcose was, voegde iets kunstmatigs toe aan mijn lichaam waar ik geen toestemming voor had gegeven. Pas bij een controle na de ingreep vertelde ze terloops dat ze een prothese had geplaatst.
Uit: Een machine om te repareren van Hard//hoofd
Aanlegplaats 