Ivo Victoria was van zijn vijftiende tot zijn drieëndertigste het best bewaarde geheim van de Belgische rockmuziek. Net voor hij wereldberoemd dreigde te worden, kapte hij met muziek, verhuisde van Edegem naar het provincialere Amsterdam, begon een blog, debuteerde in 2009 met de roman Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt) en schreef sindsdien nog vier andere goed onthaalde boeken. Het is heerlijk grasduinen in de meer dan duizend artikels op zijn blog. Uit alles blijkt dat Victoria meer dan terecht een gevierd columnist voor o.m. De Morgen is. Verder strekt het tot aanbeveling dat enkele redactieleden nog met zijn oudere zus hebben gestudeerd. En ooit woonde ik een tuinconcert van hem in Boechout bij. De roman Dieven van vuur liet een verpletterende indruk na.
‘Er valt helemaal niks te schrijven, fantasie is in een noodtempo irrelevant geworden, schrijvers die nu met een dystopische roman komen aanzetten hebben er niks van begrepen, dit is geen tijd om vooruit te kijken, dit is een tijd om weemoedig en melancholisch uit je raam staren, naar die bomen die machtig mooi geel kleuren, een tijd om je te vervelen terwijl je in het diepst van je gedachten ‘uit eten gaat’ met Gilles van der Loo, of in de gietende regen een slimme loopactie maakt waardoor je vrij voor de keeper komt, dan de bal van de zijkant, voor je slechte voet, er is geen tijd dus het moet in één keer, je raakt de bal compleet verkeerd, de verraste keeper grabbelt vergeefs, je scoort. En wanneer je jezelf omdraait en terug naar de eigen helft loopt, zie je Rob staan die met een brede grijns zijn duim opsteekt, naar ik vermoed omdat ook hij weet dat er een wereld bestaat waarin dit allemaal nooit voorbij zal gaan – dat soort gasten zijn wij namelijk, en dat soort gasten zullen wij altijd zijn.
Aanlegplaats 