U kent haar misschien alleen tussen haakjes – ze recensent literatuur bij Humo als (ld) – maar Lise Delabie verdient haar naam ten volle. Niet alleen als voormalig chef boeken bij Cutting Edge en als recensent bij ‘de lage landen‘ en Humo.
In tegenstelling tot wat het cliché wil kan ze ook geweldig goed schrijven. Lees bijvoorbeeld Few leopards are left, waarmee ze de finale van de Rode Oor wedstrijd haalde in 2021, en ga naar haar luisteren in Oostende, in het najaar. Ze resideert drie weken bij De Letterie, als laureaat van de schrijfwedstrijd Vloed.
Indien iemand in Vlaanderen nog een literaire uitgeverij wil beginnen, Lise is een gouden tip.
Maar waarom ben je nooit met een blog begonnen?
Maar ik had een blog! Tussen droom en daad heette die. Ik ben ermee begonnen omdat ik dacht dat zo’n blog een perfect oefenplatform zou zijn voor mijn fictie en me bovenal zou dwingen regelmatiger te schrijven. Schrijfdrang genoeg, maar toch vind ik altijd andere prioriteiten.
Lezen en recenseren bijvoorbeeld. Het is natuurlijk een beetje vreemd dat ik als would be publicerend schrijver een oordeel ga uitspreken over schrijvers die wél een uitgever hebben. Ik voel me dus niet geplaatst om boeken te kraken. Gelukkig hoeft dat niet: ik schrijf eigenlijk alleen maar over boeken die ik interessant vind, waarin ik opvattingen over literatuur en het leven terugvind die iets bij me teweeg brengen. Wat niet wil zeggen dat ik ze ook allemaal goed vind. Wel onder de indruk was ik de laatste tijd van de verhalenbundel Vaders die rouwen van Carmien Michiels en van Moya De Feyter’s Een heel dun laagje.
Soit, ik ben met mijn blog gestopt toen ik merkte dat ik hem vooral gebruikte om te schrijven over het feit dat ik niet schreef. Nu pak ik het anders aan, en zorg met een schrijfgroepje voor genoeg sociale druk om me bij de les te houden.
Wie zou er absoluut een blog moeten beginnen, en waarom?
Charlotte Van den Broeck. Zij zeker. In Waagstukken heeft ze al laten zien hoe ze beschouwingen over ‘mislukte architectuur’ kan laten overvloeien in persoonlijke overpeinzingen. En dat is wat goede blogschrijvers doen: vanuit een eigen kijk teksten schrijven die een universele waarde krijgen, die meer worden dan anekdote of spielerei.
Charlotte dus.
Annelies Verbeke ook. Ik kan me voorstellen dat haar blog zich perfect zou lenen tot kleine stukjes met een absurdistisch randje. Ik houd van haar gevoel voor humor, en de verontwaardiging die in sommige teksten sluimert.
En bij de noorderburen graag Auke Hulst en Bregje Hofstede, om de eenvoudige reden dat ik hun proza graag lees en meer wil. Bregje Hofstede heeft een onderzoekende en tegelijk heldere stijl, Auke Hulst kan zeer ontwapenend schrijven door een combinatie van humor en emotie.
Wij, bij Aanlegplaats, zoeken er al een tijdje naar, en we krijgen het maar niet scherp: wat maakt dat een blog echt goed is?
Daar zou ik als recensent natuurlijk een goed antwoord op moeten kunnen geven … (lacht)*
Voor een blog hanteer ik niet echt andere criteria dan voor andere vormen van literatuur. Een verzorgde stijl, een verrassende woordkeuze, een opening die triggert. En al zijn ze een beetje versleten, ‘eigen stem’ en ‘authenticiteit’ zijn voor mij toch de kernwoorden. Het kan me nauwelijks wat schelen waarover zo’n blogger het heeft (al heb ik stiekem een zwak voor van die melige moederblogs), en hoe hij zijn verhaal brengt, zolang hij me maar kan overtuigen dat hij het meent. Dat het raakt, een passie is.
Een blog is bij uitstek een eigen plek, waar je interesses kan verkennen en een kijk of een ervaring kan delen. Dat persoonlijke zoek ik, zolang het de autobiografische anekdotiek maar overstijgt: de werkelijkheid verdient het om bijgekleurd te worden.
* We konden het niet laten om het toe te voegen, zo’n Humo (lacht), relict uit onze jonge jaren. En het is nog waar ook: Lise lacht veel.
Aanlegplaats 