Ons leven is irrelevant. Niet mijn woorden, maar die van Kundera in de openingspagina’s van ‘De ondraaglijke lichtheid van het bestaan’. Doordat alles maar één keer gebeurt, verliest ons leven alle zwaarte, elke betekenis.
Net wanneer ik dreig ten onder te gaan aan die ondraaglijke lichtheid, bots ik op de volgende drie reddende blogs. Hun nuchterheid helpt om ons lot toch iets beter te torsen. Katrin Van de Velde deelt die melancholie, maar vindt een tegenpool in het onverwachtse Overzicht dat je zelfs tijdens nachtelijke toiletbezoekjes kan overvallen. Vincent Merckx, een toonbeeld van vergeving, waardeert de levenswijsheid van vierentwintig maanden jonge parmezaan en in de voetsporen van Tom Wouters besliste ik zonet om de grillen van ons bestaan dan maar gewoonweg te accepteren.
‘Al mijn hele leven wil ik onverstoorbaar zijn. Ik doe mijn best, maar heb er geen aanleg voor.
Op mijn onverstoorbaarst ben ik wanneer ik ’s nachts op de wc een velletje papier afscheur en dat in slow motion zie gebeuren. ‘
Uit: ‘Dinsdag 31 mei’ op Dagvinder van Katrin Van de Velde
‘Een driehoek parmezaan sprak me er toe via het digitale prijsetiket, FAIL blokletterde het, ik nam het niet persoonlijk. Misschien had hij gewoon een slechte dag, was hem vanmorgen gedaagd dat de rasp ook hem wachtte.’
Uit: ‘De aard der dingen’ van Vincent Merckx
‘Zij wilden onder onze huizen de geschiedenis blootleggen die verloren was gegaan. Wij zagen daar het potentieel wel van: al deze mensen moesten wanneer ze uren in het verleden hadden zitten graven altijd weer opduiken in het heden om te eten en te drinken.’
Uit: ‘Een dorp van archeologisch groot belang’ op Het ongerijmde van Tom Wouters
Aanlegplaats 