Of het nu de wereld is die gek wordt, of wij zelf, er blijken mensen te zijn die 24 uur aanschuiven om een kist te groeten waarin een symbool ligt, en anderen die genummerde lijken in een massagraf schuiven terwijl een raket haast op een kerncentrale valt. Het is herfst, de tijd van de blues, en begrijpen doen we het allemaal niet.
Strategieën. Die hebben we nodig om met het leven zoals het is om te gaan.
Benedikte Van Eeghem (voor het eerst in onze vangst) vindt die aan de kust en bij haar bewoners, Eliane De Bleser in een bootje op papier en Bart Moeyaert tenslotte, zoekt meer dan een luisterend oor bij de psychiater.
‘We staan er gezamenlijk en toch apart, zij tweeën en ik, in de galerij. We bewonderen fotografie en magie van een eeuw oud. We beleven de grandeur van de Belle Epoque en zien ravissante bals, koninklijke bezoeken en volks vertier. We herkennen Leopold III, zijn Zweedse eega en James Ensor. Grootheden en voetvolk in zwart-wit. We bewonderen afdrukken van mandenvlechters, garnaalpelsters, melkboeren, moeders-met-kroost-aan-zee.
En dan hoor ik, te midden van die iconische pracht, een onmiskenbaar geluid. Het geluid dat alle mensen tot gelijken maakt en een geurspoor nalaat. Eén van de dames heeft in alle parmantigheid een knallende scheet gelaten: de natuurlijke decompressie..’
Uit pas de gène van Benedikte Van Eeghem
‘Ik neem een blad papier (A3, 90 gram) en ik teken een kleine rubberboot (zwart, 4 meter, 75PK YAMAHA).
Ik zet me in de boot.
De boot mag kiezen.
Via de Grote Molenbeek vaart hij naar de Rupel en zo naar de Schelde.
Hij vraagt of ik in Sint-Amands even wil uitstappen om de dichter te groeten.
Ik zeg ‘Nee’.
Hij draait wat rondjes.
De mensen op de kade bekijken ons. Kinderen wijzen en wuiven. Ik zou kunnen uitstappen om op een van de terrassen een kop koffie te drinken maar ik blijf zitten.
De rubberboot draait nog wat rondjes.’
Uit Twee keer rond de eik, minstens op Met Andere Woorden
‘Op mijn knieën ga ik aan de onderkant van de zitkuip de ontwerper zoeken. Dat is riskant. Je wilt niet bij je eerste bezoek op je knieën, met je lijf in een rare bocht, in de wachtkamer van je psychiater worden gevonden. ‘Goeiemiddag, wat bent u kwijt?’
Uit de Blog van Bart Moeyaert (ook op de site, maar het is eigenlijk een echte instagram blog geworden)
Aanlegplaats 