Op het moment van ons gesprek telt zijn to-read lijst niet minder dan 2953 boeken. 417 daarvan, goed voor amper 3.5 jaar lezen, staan op de very urgent lijst.
Joachim Stoop is een veelvraat. Hij recenseert literatuur voor Humo (jos), geeft les Nederlands aan anderstalige nieuwkomers in Antwerpen, en associeert passende muziek bij beeld. Maar wij kennen hem vooral als een nooit aflatende en nooit falende bron van tips over literatuur en muziek, en een bron van inspiratie voor het leven in het algemeen.
Dat komt zo: Joachim is iemand die graag deelt. Een onvermoeibare gever (alhoewel Juultje aka Krapuultje en Rosie aka Bosie – de jonge tweeling ten huize Stoop – heel erg hun best doen om hem uit te putten).
We spreken mekaar, over kleine kinderen, muziek, boeken en blogs tijdens de oktoberse versie van een hittegolf op het terras van een boekhandel annex koffiebar in Antwerpen.
Je blog houdt zich schuil in je website. Wat betekent die site voor je?
Ik ben in de eerste plaats een soort van ontdekkingsreiziger, iemand die voortdurend op zoek is naar nieuwe stemmen. Bijzondere, unieke stemmen. In mijn jeugd heb ik een flink deel van de wereld gezien, nu zit die wereld ook gewoon in mijn klas. En in de literatuur of de muziek zoek ik dat ook op, met een erg open vizier.
Op zich, en dat is misschien een schokkende uitspraak, haat ik lezen! En daarmee bedoel ik: ik lees niet graag matige boeken.Daarom steek ik soms meer tijd in de zoektocht naar de niet te missen titels, dan in het lezen op zich. Ik zou het niet kunnen verdragen om dat ene boek te missen waar ik echt van achterover zou vallen.
Vandaar de recensies, maar ook mijn website. Elk jaar opnieuw maak ik een mozaïek van exact twintig titels op de literatuurpagina. Daar kan ik dagen mee bezig zijn. Wie wel, wie niet.
Maar de website is dus vooral een schatkamer. Met daarin ook de brieven aan mijn kinderen en andere, vaak al wat oudere teksten.
De geboorte en het eerste levensjaar van mijn oudste zoontje, Louie, en de ziekte en overlijden van mijn moeder vielen samen. Een complexe en verwarrende periode, die ik onder andere in de ‘brieven aan Louie’ onder woorden bracht.
Een echte schrijversambitie heb ik niet. Ik heb te weinig geniale invallen en verbeelding. Ook zou ik dan meteen te hard een meesterwerk willen produceren, wat wellicht veel te hoog gegrepen is.
Maar alle respect voor wie het wel aandurft.
Wie zou er absoluut een blog moeten beginnen, en waarom?
Frank d’Hanis!
Los van de actualiteit (Frank d’Hanis haalt toevallig de dag van het interview de nationale pers vanwege het ‘TikTok ontslag’, nvdr) is Frank een bijzonder begiftigd en grappig schrijver. Zijn facebook posts zijn vaak pareltjes.
Laat me het begin van een verhaaltje voor zijn kleuter voorlezen: “Er was eens een protje dat net zoals zijn mama en zijn papa in een bokaal met een deksel erop woonde. Het kleine protje wilde eigenlijk graag het deksel van de bokaal doen om te ontdekken wat er daarbuiten in de wijde wereld was, maar zijn ouders vonden dat een slecht idee. “Een scheet hoort in een fles of in een bokaal, wij hebben daarbuiten niks te zoeken, en je zou ook oplossen in de lucht”.
Je kan je al voorstellen hoe het verder gaat, dit kleuterverhaal. Het eindigt in elk geval met een knal.
En ook Koen Fillet. Die is vaak zo geestig in zijn commentaren op posts van anderen, dat hij het zelf ook maar eens moet uitleggen. Misschien dat hij er tijd voor kan maken nu hij weg gaat bij de VRT.
Er zijn ook nogal wat muzikanten die ik graag zou horen vertellen over hun muziek, hun inspiratie, hun zoektochten. De meesten hebben natuurlijk een plek op Bandcamp of zo, en een commerciële website / webshop. Fair enough, het is hun bron van inkomsten. Wat ik dan nog mis is het verhaal achter hun muziek. Hun inspiratiebronnen, het traject dat ze zelf lopen om te komen tot wat ze maken.
Laat dit een oproep zijn naar Naima Joris, Wouter Vandenabeele, Lander Gijselinck, Meskerem Mees, en zoveel anderen. Toon ons ook de weg die jullie afleggen. We zijn benieuwd!
Wij, bij Aanlegplaats, zoeken er al een tijdje naar, en we krijgen het maar niet scherp: wat maakt dat een blog echt goed is?
Daar heb ik over nagedacht. Het zijn natuurlijk mijn criteria, ik kan me voorstellen dat je daar anders kan naar kijken. Alhoewel, niet voor het eerste criterium, lijkt me. Dat is misschien wat banaal, maar toch: de teksten moeten goed geschreven zijn.
Er zit bij een blog geen enkele filter tussen idee en publicatie, en dat kan dan best wel een zegen zijn, soms is het duidelijk dat de rode stift van een genadige redacteur node wordt gemist.
Het tweede criterium is al wat persoonlijker. Ik wil graag dat de teksten me emotioneel kunnen raken. Dat is niet zo vanzelfsprekend. Want veel bloggers hebben het natuurlijk over hun eigen zielenleven, maar doen dat op een manier die mij als lezer uitsluit. Dan is er teveel ego, en te weinig literatuur.
En het laatste criterium is echt specifiek voor mij. Ik ben een lijstjesman. Ik maak ze graag, ik lees ze graag. En wanneer iemand ze voor me maakt, en daarbij ook nog kan uitleggen hoe hij zigzaggend van A naar Z laveert, dan ben ik helemaal verkocht. Zeker wanneer ik van het opgesomde ook wat (her)ken.
Voor Joachim naar de les Nederlands vertrekt moeten er uiteraard nog wat boeken worden gekocht. Hij stopt me De wand van Marlen Haushofer in de handen – één van de twintig van vorig jaar. En we grijpen tegelijk naar de nieuwe verhalenbundel van George Saunders. Benieuwd of Liberation day in het lijstje van 2022 terecht zal komen.
Aanlegplaats 