Niet elke schrijverscarrière verloopt in de spotlights. Marie Meeusen was redactielid van Kluger Hans, en publiceerde in zowat ieder literair tijdschrift dat Vlaanderen rijk is, voor ze naar Nederland verhuisde voor de liefde. Daar richtte ze de literaire praktijk Anastanza op. Je vindt haar niet in de boekenbijlagen van de grote kranten, maar wel nog af en toe op haar blog Huiverinkt. En schrijven kan ze. Onder andere deze herkenbare brief aan Vlaanderen, die ik als Vlaamse inwoner van Amsterdam zeer herkenbaar vind.
Deze brief is aan u gericht, Vlaanderen, de grillige streek met talloze tongvallen en bizarre hoekjes, met vlakten en heuvels, pastorijen en hoerenkoten langs de provinciale wegen… Gij zijt als een etiketje in mijn broek dat aan mijn gat blijft krabben en dat toch te essentiële informatie bevat om zomaar weg te knippen. Gij zijt als een ex-lief waar ik soms teder aan terugdenk, tot ik met een schok weer besef welke onverdraaglijke eigenschappen hij heeft, welk zelfdestructief gedrag hij vertoont.
Maar ik mis u ook.
Uit: Een brief aan Vlaanderen, mijn geboortegrond, op Huiverinkt
De blog van Eveline Vanhaverbeke raakt je midscheeps. Iedereen kent wel iemand die ziek is, lijdt, die twijfelt aan de goede afloop, die hoopt en ergens op rekent, soms.
Je hebt geen haar meer op je hoofd. Je haat het om geen haar meer op je hoofd te hebben. Je zegt tegen jezelf dat je een moord zou begaan om die stomme onhandelbare krullen die je elke ochtend weer in het gareel moest dwingen en die na een half uur gewoon weer hun zin deden terug op je hoofd te mogen zien staan. Je zou, als dat kon, elk van die honderdduizend haren een voor een terug in je hoofdhuid priemen met niet los te laten lijm. Je zou er twee weken over doen als dat moest. Of twee maanden. Je trekt elke ochtend alle badkamerkastjes open om jezelf niet in de spiegel te moeten zien met die lelijke kale kop die aan ziek en aan dood doet denken. Je begint meteen te huilen wanneer een oude foto opduikt waarop je helemaal jezelf was terwijl je je spiegelbeeld nu niet eens meer herkent. Je bent boos op jezelf als je denkt aan al die keren dat je je krullen beledigd hebt en ze hebt bestempeld als droog en lastig en ongewenst. Je schaamt je als je eraan denkt dat je soms liever steil haar had gehad terwijl die krullen zo’n essentieel onderdeel waren van je persoonlijkheid. Je herinnert je hoe vaak mensen je zeiden dat Eveline zonder krullen Eveline niet zou zijn, dat ze je vanop je rug meteen herkenden aan je unieke haar. Je krijgt elke dag meer jeuk van die pruik die je haat omdat ze een ander mens van je maakt en waar je het liefst nooit mee naar buiten zou moeten komen omdat ze niet is zoals je ze gewild had, omdat geen enkele pruik in de hele winkel en in alle catalogussen die de winkeljuffrouw doorbladerde ook maar een beetje leek op jouw unieke hoogstpersoonlijke haar omdat geen enkele pruikenmaker een pruik maakt waar slechts tien klanten zich in zullen herkennen omdat niemand haar heeft zoals jij dat had.
Uit: Het is maar haar op Flow with life
Martin Pulaski schrijft niet alleen als geen ander over de jaren ’70, hij stelt ook sinds jaar en dag het programma Zéro de Conduite samen, te horen op het Antwerpse Radio Centraal. Lees, en luister naar deze mooie meanderende tocht:
Vanavond vertrekken we. We reizen af naar voor westerse popmuziek minder voor de hand liggende regio’s. Eerst willen we nog even ademhalen onder de blauwe hemelen van het Verre Westen, dat van onze kinderdromen. Daar doemt het ons al wat beter bekende Iowa op. Kijk daar, dat is Chief White Cloud. Met Barry Brown, Queequeg en Cherie O. Baby varen we naar Jamaica, waar je net niet uit een palmboom valt (na het drinken van ettelijke Negroni’s, ja die hebben ze in Kingston ook). In het gezelschap van Christa Päffgen en een koppige ezel trekken we van Ibiza naar de rand van een donkere woestijn. De nacht is ingevallen. Geen enkele ster, zelfs geen tweelingen. We zwerven door het roemruchte Transsylvanië, geen Graaf Dracula noch een Nicolae Ceaușescu te bespeuren, en ontdekken de stad Cluj-Napoca. Heel wat verder nog ligt Chiang Mai, de grootste stad van Noord-Thailand.
Samen met met Gigi, alias Ejigayehu Shibabaw, ontdekken we Ethiopië. Nusrat Fateh Ali Khan laat ons het eeuwenoude gezang van Pakistan horen, al klinkt het eerder eigentijds, waar we ook Arooj Aftaab terugvinden.
Aanlegplaats 