De grootste Kurt Vonnegut-fan van de Lage Landen is een boekhandelaar op rust die er in zijn eentje voor verantwoordelijk is dat Mechelaars – ongeacht of ze voor de Racing of voor Malinois zijn – de humanist uit Indianapolis een warm hart toedragen. Mark Verstraelen houdt sinds enige tijd een zeer mooie blog bij waarin hij over zijn wedervaren uit het literaire en het echte leven schrijft : Sjongesjonge. In het stukje Schommelen neemt hij de lezer mee – met die Vonnegutiaanse mix van weemoed, humor en mededogen – naar een kerkhof in zijn geboortedorp, in de hoop er sporen van zijn uitgewiste jeugdherinneringen te vinden. Lees Luister. En lees nadien ook Kurt Vonnegut.
In enkele trefzekere zinnen weet Koen Vandenborre werelden oproepen. Als een impressionistische grootmeester. Zijn stukje over een bejaard koppel op een bank in Leuven – het Indianapolis van Brabant – is een juweeltje
Is het omdat we even oud zijn? Is het omdat we beiden geboren zijn in het jaar dat Walt Disney stierf en The Kinks Sunny Afternoon uitbrachten? Maar elke keer roept Marieke Groen een glimlach van herkenning bij me op. En dwalen mijn gedachten af naar de tijd dat ik de bruid kende toen ze nog wild en onstuimig was en haar toekomst volledig open lag.
‘Ik reed nog naar het oude kerkhof, waar ma en pa rusten. De zon hinderde hier niet, het kerkhof lag beter georiënteerd. Daar ligt ook de plausibele uitleg waarover ik het had. Ma stierf op het einde van mijn kindertijd, zij kon daar later niet meer over vertellen. En pa worstelde met zijn verdriet om jou, mama, hij had geen tijd om te vertellen, zelfs niet over zijn eigen jonge jaren. Verhalen kwamen bij ons thuis niet voor, of zelden. Ik weet niet beter of dat zwijgen heeft een dikke laag stof gelegd over mijn herinneringen waaronder ze verborgen blijven. Of zou er nog een andere reden zijn?’
Uit: Luister: schommelen van MarkVerstraelen
‘Na een korte stilte sprak hij meer tot zichzelf dan tot mij: “Ik heb nog gevoetbald. Af en toe belandde ik op de bank en kon alleen maar toekijken hoe de wedstrijd zonder mij werd beslist.“
“Dat gevoel ken ik,” antwoordde ik naar waarheid.
“Zo voelt het om oud te zijn,” voegde hij eraan toe. “Je zit weer op de bank en kijkt hoe anderen doorgaan met hun leven.“‘
Uit: Bankzitter van Koen Vandenborre
‘Toen zag ik de auto staan, het raam kapot, glasconfetti in het gras. Het deed me op een rare weemoedige manier denken aan de jaren tachtig, toen junks radio’s stalen uit auto’s, wat tot gevolg had dat niemand zijn radio nog in zijn auto durfde achter te laten en je altijd mensen op straat zag lopen met een autoradio in hun hand als een mannenhandtas.’
Uit: Schuldig landschap van Marieke Groen
Aanlegplaats 