Bloggers staan voor eerlijkheid, kwetsbaarheid en authenticiteit. Wat ze vertellen is misschien niet altijd helemaal waar, maar wel zo waarachtig dat het pijn doet aan je ingewanden – of op zijn minst een beetje jeukt. Deze week schrijven drie van hen over de struggles van het doen alsof – of het doen zoals, zoals Hannes Couvreur uitlegt. Sam Sterckx maakt komaf met het fake it till you make it mantra en leest een boek van Hemingway. Ingrid Verhelst tenslotte doet stukje bij beetje het verhaal van Maria uit de doeken, een vrouw van 81 die pas gelukkig werd nadat ze haar man Emiel vijf jaar geleden had laten gaan.
Zullen we vanaf nu afspreken dat wanneer autistische mensen zich proberen te handhaven in een neurotypische omgeving ze niet “doen alsof” maar “doen zoals”? Want “doen zoals” is wat we allemaal doen. We kopiëren elkaars gedrag voortdurend. Het is de meest fundamenteel menselijke manier om te leren. “Doen alsof” impliceert dat we iets doen tegen beter weten in. Idem voor “maskeren”. We “doen zoals” tot we, vaak tot wanhoop van onszelf en onze naasten, merken dat het ons niet lukt, dat het niet meer gaat. Vaak gaat dat gepaard met verwijten zoals “waarom kan je niet zoals x of y doen?” of zelfverwijten zoals “waarom kan ik niet zoals x of y doen?” We zijn niet zoals x of y. We zijn anders. En door het leven gaan zoals x of y dat doen, dat werkt voor ons niet.
Uit: Het verschil tussen “doen alsof” en “doen zoals” op Dit hoeft niets te worden
Iemand zei me ooit om nooit te tonen wat ik echt denk. Om te blijven gaan, terwijl het hart langzaam breekt. Elke dag doen alsof, tot zelfs je spiegelbeeld erin begint te geloven. Die persoon is al lang dood. Verteerd, tot er alleen maar aarde overbleef. Ik ben niet jaloers op mensen die zichzelf succes aanpraten. Zij die geloven dat hun masker eeuwig kleeft, vallen harder naar beneden.
Uit: Woensdag 22-11-23 op Kotsen op woensdag
De kerkdeuren piepten. Een man in een grijs kostuum liep de middengang door, sloeg een kruisteken en verdween in wat ik dacht dat de sacristie moest zijn. Maria leunde achterover, voor zo ver dat gaat op een kerkstoel, en staarde wazig voor zich uit. ‘Tijdens het feest was Emiel het toonbeeld van romantiek,’ zei ze zachtjes. ‘Hij offreerde mij de ene coupe champagne na de andere, en danste met zijn ogen dicht, één hand op mijn schouder, één hand op mijn billen. In de taxi naar huis keek hij zo diep in mijn ogen dat ik er draaierig van werd. Morgen ben ik in verwachting, dacht ik. Nee, dus … De deur van ons villaatje was nog niet goed dicht of hij draaide zich naar Jacques.’
Uit: De kronieken van liefde, lust en afzien – Maria – 5 op Ingrid Verhelst
ps Meer van Sam Sterckx? Ook hij heeft een bijdrage geleverd aan Kant en Wal #1, onze eerste publicatie. Het ideale eindejaarscadeau voor uzelf en al uw naasten. Bestellen kan hier.
Aanlegplaats 