Kinderen.
Minstens zolang ze bij je wonen maken ze een groot deel van je leven uit. En dus ook van de stukjes die ouders schrijven, tussen het verversen van pampers door – Joachim Stoop viert de komst van zijn tweeling – of netjes getimed tussen de ritjes naar en van allerlei verplichtingen – in Verwoede Noten spreekt een chauffeur / secretaris vader.
En op het einde? Dan draaien de rollen weer om. Kotsen op Woensdag verbijt zijn verdriet wanneer hij zijn moeder naar het ziekenhuis begeleidt.
Zo vreemd hoe een geboorte samenvalt met een omslag van groots naar minuscuul: het iconische eerste zuchtje adem als startschot van jullie buitenbuikse avonturen vloeit razendsnel over in een focus op het allerkleinste: grammetjes geboortegewicht, centiliters melk, decimalen lichaamstemperatuur en natuurlijk jullie gratis miniatuur-theater van teentjes, vingertjes en alles daartussen.
Uit Eerste brief aan Juultje en Rosie, zeventiende brief aan Louie, van Joachim Stoop (u moet wel even die zestien andere brieven aan Louie lezen of doorscrollen voor u aan nummer 17 bent – brieven 8 tot 11 sluiten dan weer naadloos aan bij de Kotsen op Woensdag vangst van deze week, we houden nu eenmaal van onvermoede dwarsverbanden)
“Je zet me in als chauffeur, en dat is prima en aan die belofte hou ik me natuurlijk, maar ik ben niet je secretaris. Dus als je wil dat ik mij ervan bewust ben dat ik om zo en zo laat klaar sta voor je, moet je dat precies met me afspreken, en niet in de agenda plempen en denken dat je op die manier je vader kunt besturen. Jouw afspraken zijn jouw verantwoordelijkheid”. Waarop dochterlief zo woest als ze kan haar lunch naar binnen werkt en al even woest daarna haar bord, bestek en mok in de vaatwasser smijt en de trap op naar boven stampt.
Uit Gewoon geen secretaris op Verwoede Noten
Bij de dokter zat moeder erbij alsof ze in haar zetel naar de televisie keek. Zappend, met haar uitgestrekte arm en de afstandsbediening in haar vingers verkrampt. Ik dacht aan vroeger, aan familiefeesten met mij op haar schoot. Kreunend om aandacht en eten. Tussen het wazige door vertelde de dokter iets over immuuntherapie en palliatieve zorg.
Uit Woensdag 25 – 08 – 21, van Kotsen op Woensdag
(En o ja, we hebben ook nog een nieuwtje uit eigen huis. Vanaf nu gaan we één keer per maand met een gast het water op, en laten de hengel over aan haar/hem/hun. De eerste gast? Niemand minder dan Rob van Essen!)
Aanlegplaats 