Noot van de redactie: waarom het plezier van het vissen altijd voor onszelf houden, dachten we na een bijzonder vermoeiende redactievergadering. Als we daar nu eens iemand anders een plezier mee zouden doen … En zo vindt u vanaf nu elke maand een vangst van de week, samengesteld door een gast. Niemand minder dan Rob van Essen bijt de spits af! (u vindt ons korte interview met hem hier)
Sinds de eerste lockdown verblijf ik het overgrote deel van mijn tijd in Brussel, reden te meer om Tanja Wentzels blog De rode valies te volgen. Verslagen van wandelingen, ontmoetingen – een blog over het kleine, maar dan dat kleine waarachter altijd de grote dingen schuilgaan.
“Er is veel gestorven de laatste tijd. Dat zie je op het plein. Meer dan anders staan er kramen waar de inhoud van leeggemaakte huizen zonder sorteren in dozen is gegoten. Van vakantiesouvenir tot vingerhoed, van waspoeder tot wereldatlas, van zeepje tot zoutvaatje. En veel foto’s. Van doopverjaardagstrouwkerstfeestenvakanties. Voorbije blije momenten.”
Uit: Geluk, De Rode Valies
Altijd verrassend is het blog van schrijver Viktor Frölke, die, hoe laconiek hij ook naar de wereld kijkt, zichzelf nooit spaart (en die wereld soms ook niet). Over het schrijverschap, het gezinsleven, vriendschap. Typt graag op oude machines, de laatste tijd ook veel poëzie:
“Bij het weerzien op het familiefeest stopt mijn moeder me/ Een gouden tasje in de hand met daarin een weerbarstig manuscript,/ Een bestseller met koffievlekken op snee,/ Alsmede twee onderbroeken, donkerblauw, van mijn vader.”
Uit: De onderbroeken van mijn vader, van Viktor Frölke
Marieke Groen blogt sinds jaar en dag over wat ze meemaakt en wat ze ziet, en dat doet ze zo laconiek dat je bijna zou vergeten hoeveel emotie en melancholie onder die toon schuilgaat. Dit is een blog zoals die misschien wel moet zijn: geschreven door iemand die zich juist door dat schrijven staande houdt, met een goed oog dat niets als vanzelfsprekend beschouwt, niet in de laatste plaats haar eigen leven.
“Het stoplicht sprong op groen en we staken over. Toen ik afsloeg hoorde ik achter me iemand gillen. Oehoehoe, klonk het. Ik remde, stopte en zag nog net hoe een oudere dame van haar fiets viel. Eigenlijk was het niet echt vallen, het was meer alsof ze het opgaf. Ze liet haar stuur los waarna de fiets opzij viel en zij zichzelf op het asfalt liet zakken.”
Uit: Monster, van Marieke Groen
Aanlegplaats 