Eten, gegeten worden – of je portie vlees aan de katten geven, terwijl je zelf op een vegaburger kauwt. Ja, wij houden van dieren op de redactie van Aanlegplaats. Daarin worden we gevoed door onze bloggers, die evenmin kunnen weerstaan aan de vrolijkheid en de ongrijpbare evidentie van het dierenrijk.
Ben de Graaf laat ons kennismaken met de bruine chihuahua Jimmy, die zijn linkervoorpootje mist. Vitalski geeft een beschrijving van de damagni en de damoet, waar geen speld is tussen te krijgen (niet dat we dat proberen, na zijn prachtige videoboodschap van vorige week). ‘Als je zegt dat een “damagni” een dier is, dan ziet volgens my niémand daar een plat en traag geboren kruipdier in.’ Nu jullie. Of nee, eerst Arne Schoenvuur. Hij omschrijft hoe het allemaal begon.
Zijn baas vertelt me het levensverhaal van Jimmy. Hij is nog maar net verwelkomd als nieuw gezinslid, als de baas gaat slapen op de bank. Het hondje gaat bij hem zitten, vlak bij zijn gezicht. Als de baas wakker wordt, kijken ze elkaar op de afstand van een paar centimeter recht in de ogen. De baas schrikt ervan. Jimmy ook. De jonge hond schrikt zo erg dat hij pardoes achterovervalt, tussen de bank en de tafel. Hij valt zo ongelukkig, dat hij zijn linkervoorpoot breekt.
Uit: Op drie pootjes van Ben Tekstschrijver
zoals je in het begrip “damoet”, als je dat woord gewoon ziét, byna niet anders kàn dan een soort van olifant voor je uit te zien, vanwege de evidente overeenkomst met “mammoet”, zo kan je vervolgens in het woord “damagni”, eventueel, een gezwind, lenig, kangoeroe-achtig dier voor je uitzien…
Uit: damagni/ damoet van Vitalski blogt
Van vinnen, vingers of tenen
Was nog geen sprake.
We werden, zelf
Louter onbegrip, volkomen
door de wereld begrepen.
Uit: Zwaartekracht van Dit hoeft niets te worden
Aanlegplaats 