Van oude mannen, de dingen die voorbijgaan (vangst # 42)

Ook deze week verschenen er weer talrijke uitstekende artikels op de blogs in onze haven en voor de havenmeester betekent dit: ’l’embarras du choix.  Keuzestress te over.  Uiteindelijk weerhield ik drie stukken van drie mannen die nooit meer als jeune premier op de planken furore zullen maken . Maar achter de schrijftafel des te meer. In een heerlijke ironische bespiegeling vertelt Pascal Cornet over zijn soms opflakkerende opruimwoede. Ook is het tijd om een bekentenis te doen: opiniebijdragen over corona leg ik steevast naast me neer. Behalve dan die van Philippe Clerick. Wat blijft het een genoegen om zijn dartele pen en heldere redeneertrant te lezen. Karel van het Reve leeft en hij woont op het Vlaamse platteland. Tot slot neemt muzikant Jan-Paul Van Spaendonck ons mee, net voor corona de deuren van cultuurhuizen weer sluit, achter de schermen van een zangrepetitie. 

Jaren later vind je dan desbetreffend voorwerp terug, dat je met veel goede bedoelingen aan een nieuwe ordening had onderworpen, en je herinnert je met een soort van automededogen je armzalige poging van weleer om een nieuwe orde door te voeren.’

Uit: notitie 42 van Pascal Cornet

Zelf zie ik het probleem niet. Ik maak ook voortdurend schrijffouten, weet vaak niet waar de klepel hangt, en ben op veel terreinen van het leven niet bekend met de elementairste feiten. Ook komt het in de vaccinatiekwestie, geloof ik, niet zozeer op intelligentie aan dan wel op kennis en wijsheid. Kennis is een zaak voor de experts, en wijsheid is een zaak voor alle anderen die moeten beslissen of ze de experts wel willen vertrouwen. Mijn eigen vuistregel voor dat willen vertrouwen is: meestal wel.’

Uit: dom of ongeinformeerd van Philippe Clerick

De maestro arriveerde, zette zich achter de piano, deed zijn mondkapje af, groette ternauwernood en liet ons inzingen. Anders dan ik het zou doen, maar ik had me voorgenomen om niets, maar dan ook helemaal niets beter te weten vanavond. Het was andermans show, ik was op vakantie.’

Uit: invallers van Jean-Paul van Spaendonck

Gepubliceerd door Jo Komkommer

Ik werd geboren in 1966 in Wilrijk, maar gelukkig verhuisden mijn ouders al vrij snel naar het mondaine Berchem. Na een onopvallende carrière als linksachter bij SK 's-Gravenwezel werkte ik enkele jaren als reisleider in de Dominicaanse Republiek en de Verenigde Staten. Daar kwam ik in de lobby van een Holiday Inn in San Francisco Jolanda Cats tegen en het was liefde op het eerste gezicht. We zwierven nog even rond, kregen een dochter Zoé, kochten een huis in Antwerpen en trouwden. Ik werk sinds meer dan twee decennia in een stijlvol boetiekhotel met een haast even mondaine uitstraling als het Berchem uit mijn kinderjaren.

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

%d bloggers liken dit: