Controle, gewrichten, kinderen. Eventuele bedenkingen. We moeten ze leren loslaten. En dat is niet altijd gemakkelijk. Dat vergt oefening.
Zelf heb ik een mannetje, specifiek voor de nekpartij. “Ontspannen! Niet nadenken! Denk aan je ademhaling!” Anderhalf uur lang laveloos bevelen opvolgen en hup, met een schouderklop weer het systeem in. Veerkracht noemen ze dat.
Ook de bloggers van deze week oefenen in doorhangen, ontrollen en losgooien. Jeroen Geuens (nieuw in de haven!) doet het in een theatercursus door Gilles Torfs professioneel acteur en Caro Van Thuyne gaat lekker naar het strand, net als de hoofdpersoon in het gedicht van Ingrid Vanderkrieken. Gelukkig hebben ze hun laptop meegenomen om er een stukje over te tikken.
We begonnen in groepen van drie. Ik was een pop. De rest bestuurde m’n armen en benen. Katleen kreeg de slappe lach omdat ik mee bewoog in plaats van dat ik me liet doen.
De oefening werd ervoor stilgelegd.
Gilles vroeg of ik problemen had met controle.
“Wat doe je van werk?” zei hij. “O. Vooral in het hoofd dus.”
Uit: Sturen van Jeroen Geuens
Ik ben aan zee om mezelf los te gooien, het beknelde hoofd, de rigide heup, de houten nek, de verkrampte schouder los te gooien. Thuis ben ik als een pangolin rond het manuscript op mijn schrijftafel gegroeid, de schubben opgezet tegen de wereld en haast verstikt door de beklemming van mijn onderwerp. Ik ben hier om me weer even te ontrollen, mijn schouders te rechten, mijn longen eens goed open te zetten. Onderwijl eerst een stukje te schrijven voor een broodheer, een paar brieven, en het laatste essay voor mijn rubriek over wild lezen.
Uit: bericht van de zevenentwintigste verdieping van Het Kleine Kijken
Moe van al het moeten
sjokt hij over het strand
en laat een vlieger op.
Een ruit met een gezicht
dartelt in de wind.
Samen met zijn kind
houdt hij het touwtje vast,
trekt zwijgend aan de lijn.
Om hem los te laten
is hij nog te klein.
Uit: Vliegeren van Rimpelingen
Aanlegplaats 